Onlangs een heel inspirerende lezing bijgewoond van Leo Samama, die zijn gehoor meenam in de geschiedenis van kunst, politiek en muziek rondom de Manfred Symfonie van Pjotr Iljits Tjaikovski. Groots hoe veel meer muziek je hoort als je even bij de hand wordt genomen…
Het Manfred verhaal boeit me. Misschien ook juist in deze veertigdagentijd? Er rijpte een pijnlijk gedicht.
Als voorbereiding voor hen die vanavond en morgen naar de Doelen gaan voor de uitvoering van dit meesterstuk door het Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Jaap van Zweden? Luister zeker even (hieronder) naar een stukje “Manfred”!
(met schilderij van Thomas Cole (“Scene from Manfred”)
Na het struikelen het vallen
na de diepte de vlucht
kieren te zoeken
in een rotsen hemel
of was het aarde
die in mij verzucht?
.
Hooggebergte
van het zwijgen
overdonderende kracht
in kletterende stilte
kolkend de vragen
vergrendeld de nacht
.
Kan ik mij schaven
aan magie, struik en steen
vergeving in vertes vinden
-spiegelingen water
breken mij verschrikt
en stromen de splinters
.
overal heen
vergankelijk, het sterven
lijkt niet moeilijk
onvergeven leegte
is in diepte en hoogte
overal één,
,
,
,
Breekt wat braak ligt open 