De Schelde.
De geboorte van een verhaal dat mijn verhaal in zich opneemt….
(foto: Gouy, de bron van de Schelde)
Uit het grijs
Bij werk van Anselm Kiefer ….
(een inleiding tot vrij zijn)
Ik loop door het grijs
blote voeten met eelt
de aarde dichtbij -mij
toch nog zo vreemd
de dromen dartelen
de cijfers drijven -op
dag en dauw en ik
verdrink traag
in haastige leegte-
als een eenvoudig ontmoeten
mij wekt -jouw glimlach-
en ik mijn wezen
in jouw diepte weer vind
langzame kleuren
ontvouwen in tijd
ontluiken ontvangen
terwijl licht ons verbindt,
,
,
,
,
De troost de zee en zij
Dit is het.
Op een foto van Jaap van den Berg.
Zij leest de wereld open
Op een boeiend werk van Hans Versfelt …
(zijn lezende dochter)
Ik zie haar haren dansen in stormwind tegenlicht zij sjort aan ruwe kabels mast en zeil waarin zij klimt Ik zie haar het onbekende land betreden – blote voeten op het mos haar ogen glinsteren -tijdloos de ongewisse toekomst tegemoet Ik zie haar de wereld groeien en zij groeit bladzijden mee ieder blad een expeditie de boom draagt er zo veel Eindeloos herbergt de taal verhalen waarin zij leeft - beleeft Het papier heeft een stem en zij luistert de stilte mee,
Toch nabij
In het donker
is de stilte van licht een symfonie
in de tranen weerklinken
gesprekken en zinnen
van glimlach en ernst
In de vonken
speelt de vlam met zijn hemel
spreekt hij een ogenblik – zichzelf
parels bewaren wij
tijden van samen
veranderen van vorm
van kaarsvet worden zij
licht
toch nabij,
Gaan wij
Bij een intrigerend mooie foto van de Goudse Jaap van den Berg (“één meter Ameland”)
hij sprak mij
in de sporen van wind en getijde
hij liet mij zijn hartafdruk
achter in levenslijnen van zand
en ik ontmoette
verte en nabijheid
het onbereikbaar en onmisbaar
en mijn sporen -zielsafdruk
liet ik aan water en wind
waar de kust mij kostbaar was
laat mij jouw welvingen strelen
tintel fluisterend op mijn huid
woel door mijn haren
proeven wij zout
zonder te gaan zijn wij onvindbaar
zonder – vloed en verhalen
ongekust,
Wij drijven
Het eerste deel van het ineen verstrengelde gedicht dat ik voordroeg op de Rederij de Vrijheid op Dichters op Donderdag. Thema van de avond was “Op drift” ….
Ankerloos – wij drijven
blozend op het levend blauw
en ons dromen en verlangen
is al vele mijlen verder
dan het plits plats ritmisch plonzen
van de spanen in ons hand
.
Oeverloos – wij drijven
tussen lijnen ongezien
enkel onze ogen nog de spiegels
waarin tijd en ruimte traag vervaagt
tot het wiegen van de vrijheid
van gedeelde huid
.
Eindeloos – wij drijven
op genade van het strelend blauw
windstil – onze riemen
wachten – ooggetuigen
van ons samengaan
.
Reddeloos – wij drijven
in elkaar gewonnen en verloren
.
de seizoenen
tegemoet,
,
,
