Logboek: de wederkerende zee

Bij een tweede werk van Emil Nolde…

Luister – het verhaal zingt
in de wolken
over een diepdonker zwart oneindig
het licht van een zon
(een eenzame lamp
in beginloze nacht)

aarde
en daarbij
de schijn van maan

Zij draaide om het draaien
en ving bij tijd en wijle
het groeiend dan weer krimpend
licht
aantrekkelijk scheen ze
kwartiermaakster in de eeuwigheid

en de zee oneindig zee
het diepe donkerblauw
dat had haar lief en stroomde
op haar wenken
golven van verlangen
om zijn liefde uit te leggen

Luister – het verhaal vloeit
in witte ruis en tinten
tij van bruisend komen en gaan:

de zeven oceanen trokken ooit
van de aarde naar de maan
maar hoe zij zich ook in wolken
hulden,
los van hun bedding
konden zij niet komen
kolkend stortten zij neer

en nog steeds
witkoppig onvolkomen
kolkend keren zij weer,

,

,

,

 

Logboek: de zonlichte wind

Een kleine serie gedichten bij werken van Emil Nolde ….
(en de voortvluchtige tijd)

De zonlichte wind duwt mijn zeilen

schuurt langs mast en kluwens touw

van mijn dromen horizon haven

thuis op het blauw van golven thuis

drijft mijn ziel ontheemd

,

Indigo echo’s van eb en vloed

zijn mij nacht en open hemel

de sirenen

die mij zingen – mijn honger

is heimwee – mijn dorst de zee

,

Bevrijd en gevangen

in buiteling van elementen

roerloos verwond

dwaal ik de kust

droom ik wind en zeiler

met in zijn hand

een roer,

,

,

 

Een start

De prachtfoto van de Zeeuws-Vlaamse Patrice Troost daagt uit….

De eerste koffie

ademtocht

de nacht nog in de ogen

vormeloos

lijf en woorden

het denken stroomt

volop – de ochtend

is geboren

,

geen steen van einde

ooit gestorven

maar steen van

hier en nu te staan

een moment is aangebroken

na de zon nu ik

,

om de dag een vonkje

te betekenen

kilometers licht en schemer

om met jou te gaan,

,

,

,

 

En de bloemen van deze week gaan …..

naar de zon

die gemoed en bloesem oplicht

gedachten en pleinen vult

kinderspel en merelzang zingt

en de hoop voorzichtig wekt

 .

naar de zon

die opgaat over wanhoop

de doodsangst het afscheid

van thuis – harde slagen

blauwe plekken- verlaten pijn

 .

naar de zon

die mijn plaats in het heelal

doet aarden – die oplicht

tot adem – geborgen omarmen

die mij vraagt te leven te leven

 .

troost en zonlicht te zijn,

,

,

,

Sluis

Deze weken hangen er in het Huis van de Stad (in Gouda) werken van Vania Pentcheva. Daarvan zijn meerdere gerelateerd aan Gouda. Waaronder het tweeluik hieronder van Goudse sluisdeuren.
Zeker een must see! (alleen al omdat mijn foto -en het licht daarop- niet optimaal is)

En inspirerende beelden worden woorden in mij….

Wiegend op de

stadse hartslag

streelt het water

oever en kade

kijkt onschuldig

meedogenloos

,

open dicht

de zee is ver

en even is

de singel de ader

waar het verlangen

richting vindt

,

stroom je adem

aan mijn boezem

kolk jouw leven

in mijn leegte

en voor even

ben ik jouw zee,

,

,

,

 

Tussen wal en schip

De kade is de grens

tussen nu en later

gesteld is zij de vraag

en antwoord tegelijk

 

de wal is wens en keuze

de toekomst golft

op dromen getijden

en mijn denken struikelt

 

over mijzelf en beide

 

over touwen die wachten

op hun schepen gedachten

die de verte verkenden

en hun ankers verloren

 

maar de ruimte wonnen,

 

het zwijgen is de grens

tussen toon en stilte

-klank van vermoeden

en het touw dat ik pak,

,

,

,

 

Maaltijd