Heuvels als dagen

,

Op deze heuvels die dagen heten

zwoegt de aarde de zon te vangen

welvende kleuren echoën licht

.

Deze heuvels die dagen heten

verlangen handen om de morgen te planten

onstuitbare lente in elk ogenblik

.

wij zijn de adem van zon – en de handen

bloesem -de heuvels die dagen heten

dragen het land waar ons leven ligt,

,

Zon in de zeilen

Bij gedichtendag. Vandaag “geschonken” aan mijn collega’s en bij deze … aan jou.

Op een werk van Arno Overdevest, dat bij ons in het trappenhuis hangt.

,

Met de zon in de zeilen

en het zout op je huid

met regenbogen kleuren

op donkerbruis blauw

,

Stormen waarin je rust

en uitzicht kan zijn

om de golven te trotseren

aan dek en in touw

,

Jij bent schip en haven

voortvarend, veilige boei

de wind draagt jouw zonlicht

naar het onzekere toe,

,

,

 

Salon 2019 -Museum Gouda-

Ik spreek vlinders

en luister wind

kleurenwaaiers zijn mijn ogen

en mijn handen

geven zwijgend

vormen aan mijn kwetsbaarheid

.

Ken mij

aan de lijnen

van mijn handen

uit perzik, littekens, eelt

de parel van mijn dagen

.
dit zijn de vleugels

die mij dragen

geboren uit coconnen tijd

.

Hier strijk ik -zwijg ik

op jouw huid,

,

(poster en gedicht op werk van Dindi van der Hoek)

 

 

De voetafdruk draagt een naam

Ze kriebelen op je huid

minuscule vlokken wolken

die aarde kleuren als hemel

het overweldigend zwakke wit

dat roept om te gaan en

om toch te blijven

. 

een blanco blad

wordt over ons gespreid

kleur wordt alle kleuren

bomen schaduwen zacht

en even lezen wij elkaar

een vers- waar

onze voetstappen schrijven
,

naamloos ligt de tijd

onze naam te dragen,

 

 

 

,

,

,

 

Schaduwzeer

Johnny Beerens

,

Deze maandag

staat de maan in het zonnetje

hoe hij vol stond in de tijd

in de schaduw kwam en

bloedrood doofde

hoe alles verder draaide

en licht hem weer vond

 

Hij lijkt wel mens – ik heb het

 

licht gewenst

dat hij ons ook vond,

,

,

,

,

,

 

 

 

Wij

Tussen alle woorden van afstand en verwijdering

(en op werk van Joan Miro) …

aan een zijden draadje

gesponnen -verbonden

kleurig klopt het

in beiden

 ,

in ragfijne lijnen

gevlochten wonder -toch

murenvol – leegte

strepen venijn

 ,

wie is de ware

waaruit warmte ontpopt?

niet alle genade blijkt genade

maar in ons klopt het

 ,

wij,

,

,

,

Aan de oever

(bij werk van de Goudse kunstenares Tineke Radder)

Aan de oever van het stromen
rustte hij -verontrustte hij
zijn verleden zó gegroeid
zijn heden net als altijd even klein
zijn toekomst onveranderd onbekend
oneindig
niets of niemand -iemand alles te zijn

Leunend op een stenen kust
voegt hij zijn zwijgen toe aan de stilte
en luistert
of hij iets verstaat
van het licht dat hem zichtbaar
en ziende maakt

De wereld lijkt zoveel groter
dan taal of teken, woord of antwoord
maar is gemaakt van schilderstreken
en hij aanvaardt en wacht

De zuurstof in zijn longen
-het bloed dat door hem vloeit-
en al het kleine dat in hem bloesemt
kwetsbaarheid en kracht

Aan de oever van het zuchten
haalt hij adem
-het is de wind die draagt-
gewekt tot keuze en leven
in zwak vermoeden
en vraag,

(en de mens -hij stroomde voort)
,
,
,