Woordvluchtig

De aard van voorbijgaan
Gedachten bij de veertigdagentijd in 2022

(1)

(2)

(3)

(4)

(5)

(6)

(7)

(8)

(9)

(10)

(11)

(12)

(13)

(14)

(15)

(16)

(17)

(18)

(19)

(20)

(21)

(22)

(23)

(24)

(25)

(26)

(27)

(28)

3-4-2017 Bij het Erasmusboek. En een werk van de Goudse Mieke de Haan. Over de inquisitie die Erasmus verdoemde…

Verdomd vrij

Verdomd vrij mens

vergeven vrede

.

Muren spreken zij

vlammen laten mijn

lippen schroeien

.

Vrijheid spreek ik

nooit zal men de

geest kunnen boeien,

,,

,

,

4-11-2016 Een krantenknipsel en een gedicht.

,

,

,

Koningsdag 2016

De dag van vieren en verwachting, weersverwachting, wolken en winden. Om toch weer warmte te vinden in de kou. In de ontmoeting.

Kleurenpalet op watervast zeil

kleine krukjes, jampotjes geld

puzzelstukjes verleden van spelen

van bewondering en verbeelden

tijden van samen even, enkel

even of altijd alleen

 .

Glimlach herkenning, dat ene!

Die kleur! De vorm nog zo gaaf!

Rinkels in glas. De koop zo gedaan

en even die kriebel een stukje

van kind zijn is zo van de hand

een andere jeugd in gegaan

 .

Oranje boven blauw beneden

werelden klanken en geuren

we delen de straat en de tijd

vlaggen en vaandels versieren

we kopen en verkopen elkaars

ruimte, verleden en eigenheid,

,

,

,

,

–00–

Bij een sublieme foto van Dagmar Heidinga. Een vlucht wulpen die over mijn scherm vlogen, toen ik op Twitter twandelde..

Ontbloeseming

 .

Merelzacht de vleugelslag

een snavel stukje nest

glijdt door glinstering

van de lucht die onontbeerlijk

adem is en ademloos

getuige

 .

Ergens wacht een woord

te worden uitgesproken

ergens vlucht een mens

ontnomen grond en eer

en vlinderzacht

de mokerslag

loodzwaar vlucht en veer

 .

het zonlicht kijkt langszij

en wij zien lente

wulpen, een wolk die breekt

-de twijgen ontbloesemen

een waarheid: thuis

is waar de morgen leeft,

,

,

,

,

–00–

Volente

 

De wens is warmer dan buitenlucht

woorden sneller dan wolken

Geduldig verdragen

reikhalzend de takken de tijd,

het wachten. Zijn wij

onmachtig. Koude druppels

als tranen

vertragen ons haasten

tot haast een stilleven

waar langzaam

heel langzaam

een knop

en wijzelf

de rust

hervinden

en in de regen

dansen,

,

,

,

 

Een zeswoord over #bijgeloof

(een antwoord op deze uitdaging: https://mariondriessen.wordpress.com/2016/03/09/zes-woorden-verhaal-bijgeloof/)

Bijzettafel onvertrouwen

breekbaar glaasje hoop erop, 

–,

–0–

met glaasje hoop erop  ,

,

Metgezel

.

Woorden zijn mij metgezel

ze dromen mij

              de wegen wakker

ze wekken mij

              de dag voorbij

ze lopen mee

op spoor van luister

vederlicht

in stralend duister

een ongehoord gesprek

.

Stilte is mij reisgenoot

door het ruisen

              van mijn horen

door de struiken

             van gedraal

in het zien en zijn en zoeken

is zij eenzaam en verbonden

onbeschreven blad

nooit uitgesproken

ze vindt wat er al was

.

Woorden zijn onthulling

omhullen ons

of lopen langs

trekken op als mist

of rookgordijnen

troosten in de angst

.

Eén woord zoekt mij

een hand te geven

dat mij het ware

van de werkelijkheid pelt

-van die zachte klank

van zwijgen

ben ik pelgrim

bij wijze van spreken

metgezel,

,

,

,

Kind ervan zijn wij

Geschreven in Wéris (bij Durbuy, België), liggend in het gras, begin augustus. Daarbij vond ik een schilderij van Hans Versfelt (via internet) – knap en mooi werk!

De nacht ligt verzilverd

op het korte gras

getsjilp fladdert ongezien

de dromen weg

(ritselt in ongelezen bladen)

koffie pruttelt de

glimlach van ontwaken

 .

Stilte

is een kwetsbare vlinder

poederzacht de vleugels

haast onvoelbaar als

ze even op je rust

even een glimp van niets

en alles tegelijk

. 

De ochtendzon streelt

met zachte wind

haar kleuren wakker

in alles om je heen

wonderlijke wenteling

van het onuitsprekelijke

-kind ervan zijn wij,

,

(1-10-2015)

 

 

 

 

 

Vanzelfzwijgend

Bij deze dagen. Al zo lang. Te lang. (en bij een schilderij “Walcherse palen” van Tineke van Strien)

Niets spreekt meer vanzelf. Wij

kunnen de vlucht

niet meer ontvluchten

waar toekomst ontbreekt zoeken wij

morgen

waar de angst heerst zoeken wij

adem

waar het land verdrinkt zoeken wij

grond

onder dwalende voeten

gewond

in het kwetsbaar bestaan

Niets spreekt meer vanzelf.

golfslag en haven zijn wij elkaar

.

Niets spreekt meer vanzelf. Zelfs

de sleur spreekt het zwijgen

als een schommelende lelie

drijft de aarde

op wapens en vulkanen

dansend naast het lava

en prikkeldraden grenzen

.

de hemel lijkt gesloten

maar nog fluistert een woord

tussen de kieren

de dag wordt korter

door de knieën

atlas bezwijkt,

,

(17-9-2015)

,

,

14-9-2015: Bij een foto van Saskia Louise (twitter). Tweemaal wachten en elkaar nodig.

Ik wacht het water

dat mij omarmt

ik wacht het schip

dat zich aan mij bindt

getijdelijk geduldig

gereed

ben ik

.

Ik wacht de paalhoofd

die mij borgt

ik wacht het touw

dat mij de baren stilt

gedreven gehavend

geveld

ben ik,

,

,

13-9-2015  Omdat sommige verzen langs waaien voor ze vastere vorm krijgen..

De deur van de dag is gesloten

de kaarsenpit gloeit

van herinnering

de reis is met de eerste stap begonnen

naar onbekend land

van verwachting

roet walmt in het duister

morgen is meer dan een droom,

,

,

En een lied om de nacht mee in te gaan van Sam Baker (met dank aan @IenaPiena)