Ontmoetingen

5-6-2018: Een werk van Dietske van Winkelhoff. Storm. En de veiligheid daarin?
En ik moet denken aan hen waarbij de tijd in tweeën brak…

[Storm te omarmen]

,

de storm woedt requiem

(witregels stilte)

,

samen

-soms omarming

hand in hand gaan we verder

-afscheid zonder vertrek

,

een ongedeeld moment

dat de tijd in tweeën deelde

(puntkomma samen)

tijd kan niet helen

wat nog komen moet

,

de storm waait stof op,

moed en nieuwe dromen

,

(witregels liefde)

om te omarmen,

,

,

 

 

21-4-2017: En dan passeert één van de vele gezichten werken van Willemien van Gurp. Zoals zo vaak inspiratievol en inspirerend…

Ik beken

.

Schets mij ogen
zie mij zien
deel van samen en
alleen

.

Teken mijn trekken
als die van jou
maar enig echt
en ongezien

.

Herken mij
op jouw netvlies
de dunne lijn
ertussen

.

en ik beken
dat ik het ben
en wij niet
zonder kunnen,

,

,

 

 

 

10-1-2017: Een ontmoeting met een beeld in Gouda -“Ontheemden” in de Goudse wijk Oosterwei, gefotografeerd door de kunsthistorica Heleen Janssens- resulteerde in een reactie van de eveneens Goudse kunstenares Claudia Huft.

Beide beelden inspireerden…

Steeds een ander

.

In het doffe dreunen
rode vlekken op het steen
tranen in het grijze stof
schuil ik daar bij jou

.

In de pijn van afscheid
het huis dat mij ontglipt
angst en hartslag zonder zin
schuil ik daar bij jou

.

In de tijd van donker
schuilplaats in een jas
ontferm jij mij in leven
vind ik licht bij jou,

,

,

,

12-12-2016: Bij de serie Paula van Hendrik Kerstens…. (zie hier meer)

 

Paula (Hendrik Kerstens)

 

Veelvormig de oester

die de parel omsluit

gekreukelde enveloppe

om de liefdesbrief heen

de hemel te ontdekken

aan ons gehavend vel

wat jij draagt

wordt gedragen door licht

door het sieraad

dat jij bent,

,

,

,

,

 

 

25-10-2016. Een wandelweekend in Overijssel. Een zondagdienst in een kerk waar Henk-Jan Kamsteeg een presentatie geeft van het werk van International Justice Mission (IJM). En er gaat een grote baksteen door de rijen. Eén waarvan de slaven in Bangalore er soms tien op hun hoofd moesten dragen. Huidige slavernij.
Het rode gruis valt in mijn bijbel…

Meer dan alle discussies hier, vraagt het recht om dáár tot recht te komen. Een berg onrecht te slechten…….

 

Kruimels steen van Bangalore

knisperen tussen de bladeren

flinterdun en fileermessscherp

.

in mijn handen -ik had hem

in mijn handen –niet mijn hoofd

mijn hart droeg het gewicht

.

onrecht in mijn handen– een leven

onbetaalbaar -maar leven is

keihard verfomfaaide poëzie

.

kruimels steen tussen de regels

roodgrijs gruis dat wenkt

mens is meer dan menskracht

een onverhandelbaar geschenk

.

dat ik luister – dat ik opsta voor

het recht dat ieder mens omarmt,

,

,

,

 

24-5-2016. Een ontmoeting met een klein werk van Claudia Huft in haar atelier tijdens  OpenAtelier Gouda bleef in mij doormijmeren. Bij een werk van haar stond iets als “in iedere vogel huist een opa..” In mijn hoofd draaide dat een beetje om.

Nu even een andere (grote!) vogel van haar erbij.

In iedere opa

.

In iedere opa

huist een vogel

die fladdert door

vervlogen tijd
.

In ieder mens

glanst een veer

die zich verlost

van nest en spijt

.

In ieder moment

zweeft een eeuw

die even glimpt

als je trager kijkt

.

In iedere ander

leeft een liefde

die glimlacht en

haar vleugels spreidt,

,

,

,

–00–

 

 

On Twitter @lrnbo (Marianne) posted some pictures of work van Joseph Lorusso. Something touched me – the nearness and cruelty of reality….
and I wrote some words next to them…

,

Encounters in the common (1)

 .

The smooth weary wood

of the jazzy brown table

listens the unspoken

respires impermanent

wishes and dreams

 .

spilled wine and soft

whispered words

spare time wasted

at crossroads of fables

each word is true

till the sound of it ends,

,

,

,

 

Vanwege het “huis van boeken” weer even deze dichtregels opgeduikeld..

 

(1)

Ik woon mijn huis in woorden

leef er slechts als jij

de deuren van mijn zinnen opent

met jouw stem en oren

mijn gordijnen

vragend openschuift

ook in het niet gezegde

mij ontdekt

sloten leestekens toe doet en ontsluit

en jij jezelf zegt

.

(2)

Ik huis op de planken van mijn spel

zonder een zaag te horen

zien mijn jaarringen licht van dag

Ik leef aan jouw zien en ogen

pogen tot begrip

kijk naar wat mijn spelen zegt

seizoen dat steeds

mijn hand ontglipt,

,

,

 

 

 

-0-

 

(7-3-2016) De ontmoeting met een schoonheid van een foto van Heleen Janssens…

Hoeveel kleur?

 .

Tijdelijkheid omarmt vergankelijkheid

toekomst strekt zich uit de tijd

reikt naar licht en ruimte, verder

dan ons venster op een even

witte stad en zilveren daken

.

Zal de kleur van kilte winnen

knoppen tot hun bloesem kraken?

Zal de tulp de toren vragen

“hoeveel kleur kost leven?”

-vraagt de toren de tulp

ten dans

voor één seizoen slechts even,

,

,

 

(15-4-2015): Bij een foto van Mark de Boer (c)

(zeker even op klikken om het groter te zien!)

Vertel mij

wanneer de wind is gaan liggen

en ik luister in tranen

de stilte voorbij,

,

,

,

Met Für Alina van Arvo Pärt

,

,

,

4-9-2015:  Achter een dijk te bestaan.

Zondag 6 september 2015. Even stilte voor de vluchtelingen. Een andere stilte dan zwijgen.

(met een schilderij “Golfbrekers” van Wilke Geelkerken, Wil(s)hart )

Waar water het land kust

en land het water

verwelkomt soms verwenst

Waar voetstappen op het water

(afdrukken op het zand)

tekenen getijden de aarde

zoekt een mens een mens

.

en grond onder de voeten

om niet te hoeven bukken

om rechtop te kunnen staan

[                                        ]

en even stilt de tijd

voor hen die angstig lopen

die op leven hopen

achter een dijk

te bestaan,

,

,

28-8-2015. Ik barst van de zin om zinnen te spuien bij al het moois dat ik ontmoet. Bij een werk van Edvard Munch (met dank aan @Kunstvandedag)

Ik kus jou licht

in het waterwarm

omarm jou met mijzelf

ik open mijn gordijnen

schuif ons in hemeltint

.

verstrengeld

in voorbijgaan

verdrijven wij de koudeglans

dobberen in elkaars ogen

rimpeling de waterdans

.

dichter

bij onze diepten

voelen wij de woorden

die we sprakeloos spreken

overgegeven verlangen

veilig verwacht

.

en het venster draagt de verte

van de toekomst

smeltend

nuances na de nacht,

,

,

26-8-2015 Bij werk van Claudia Huft een beeldend kunstenares uit Gouda.

Wie niet weg is

 .

verborgen achter veren

van verlangen

de vrijheid te bevliegen

om vorm te geven

aan idee en visioen

aan schouwen en scheppen

in de vlucht gevonden

.

wil worden gezien,

,

,

7-4-2015: John, my beloved (van Sufjan Stevens)

(lyrics van het nummer dat staat bij dit gedicht)

Are we to speak, first day of the week
Stumbling words at the bar
Beauty blue eyes, my order of fries
Long island kindness and wine
Beloved of John, I get it all wrong
I read you for some kind of poem
Covered in lines, the fossils I find
Have they no life of their own?

So can we pretend sweetly
Before the mystery ends?
I am a man with a heart that offends
With its lonely and greedy demands
There’s only a shadow of me; in a manner of speaking I’m dead

Such a waste, your beautiful face
Stumbling carpet arise
Go follow your gem, your white feathered friend
Icarus, point to the sun
If history speaks of two baby teeth
I’m painting the hills blue and red
They said beware, Lord hear my prayer
I’ve wasted my throes on your head

So can we be friends, sweetly
Before the mystery ends?
I love you more than the world can contain
In its lonely and ramshackle head
There’s only a shadow of me; in a manner of speaking I’m dead

I’m holding my breath
My tongue on your chest
What can be said of my heart?
If history speaks, the kiss on my cheek
Where there remains but a mark
Beloved my John, so I’ll carry on
Counting my cards down to one
And when I am dead, come visit my bed
My fossil is bright in the sun

So can we contend, peacefully
Before my history ends?
Jesus I need you, be near, come shield me
From fossils that fall on my head
There’s only a shadow of me; in a manner of speaking I’m dead

.

.

7-2-2015: Bij Facebook foto van Kerktuin Oude Jeroen (..)..

De hoop

is soms het sneeuwklokje

dat met gebogen hoofd

zich worstelt

uit kale hopeloosheid

uit de koude van de grond

 .

levenloos het zwijgen

kwetsbare stilte toch

achter de steen

en onder het sterven

ongezien ongehoord

worstelt zwakte

fluisterende houvast

duister naar het licht,

,

,

2-1-2015: Een teer boeketje wensen… (met een schilderij van Wilke Geerkerken (zie hier haar site!)

Ik heb een bundeltje beste wensen

waaruit ik steeds weer schenk

ballonnen vluchtige gedachten

aandacht maakt het kwetsbare sterk

 .

Mooie woorden met een strikje

strooi ik bij het begin van weer een even

bij elke handdruk wordt de bundel lichter

komt dat door ontvangen of het geven?

,

,

15-12-2014: Bij een werk van Liesbeth Labeur een klein poëempje..

Die enkel compact zichzelf ten vorm
blijft enkel compact zichzelf tot norm
Richt mij op en strek mij uit
tot mijn zuiver zwart het witte vlekt
en zich reikt tot
het rafelig gevormde
dat zich in mij herkent
en ik mijzelf in hem,

,

,

3-10-2014: Bij een foto van Maaike Hoonhout, maar met de conceptie al ergens op de Veluwe. Op de foto de Mallegatsluis in Gouda…

Als schittering van het gewone

kaatst de glans van jouw ogen

in een glimlach van water

tussen de oevers

een brug

 ,

Als ochtenddauw op spinrag

glinstert jouw stem de morgen

twinkelen zinnen kwetsbaar

over de stiltes

verstaan

 ,

Als door licht geraakte snaren

zindert jouw lied over straat

een crescendo van rechtop

vóór de horizon

hoop,

,

,

28-9-2014: Bij een foto van Heleen Janssens, van sloop in de Wilhelminastraat in Gouda.

We woonden hier

als klodders kleur

palet van bestaan

we gingen

op onze pantoffels

naar toilet en bad
.

vloerbedekking

we waakten sliepen

elkaar ons leven

kinderkrijt en burenruzie

de hand gevraagd

gekregen
.

onze dromen

vervlogen

de tijd gewonnen

een omgeslagen blad,

,

,

22-9-2014: Een aanbeveling. Om even “mee te maken”, de grote portretschilderijen van Suzan Schuttelaar.
Momenteel exposeert ze nog (tot eind deze maand!) in het Huis van de Stad in Gouda.

Bij een schilderij “Jump”zoals ik vond op haar website schreef ik:

Mag ik?

schoenen uit en aarzelend gaan

het donker springdoek staat strak

en trilt van springen en vallen

kinderen kijken die mij niet kennen

en op en neer mijn hoofd

harder afzetten hoger veren

in hoger hoger hoger sferen

tolt en gonst  verkleurt  verdooft

tot caleidoscope  vormen geuren

en boven stalen veren gezoem

voel ik de armen en de benen

ellebogen knieën billen en voeten

van samen springen willen en moeten

en sprongdronken onvoldaan

trek ik maar weer mijn schoenen aan,

,

,

11-9-2014: Voor een doorknede pottenbakster.

Gekneed met kundig hand

zijn om te zijn en te maken

glanzend aan de buitenkant

verleden en heden binnen

mens te zijn als aardewerk

gekend gevormd te beminnen,

,

,

5-3-2014: Het laatste gedicht vóór mijn veertig dagen periode is voor Sophie van Steenderen (@Kunsthistorica). Bij “Ecce Puer” van Medardo Rosso (1906)  las ik het latere (1932) maar gelijknamige gedicht van James Joyce. Vanuit de intensiteit daarvan schreef ik een vertaling.  Daarvan zullen er wellicht al meerdere zijn, daar heb ik niet naar gezocht – vind ik ook niet hinderlijk.

Het fotobeeld wordt besproken in een Boijmans lezing. Het gedicht raakt het sterven..

Uit een duister toen

een kind ontloken;

Van vreugde verdriet

mijn hart gebroken.

 .

Loom de levende

in zijn wieg bedekt.

Dat liefde genade

zijn zien ontdekt

 .

Jong leven ademt

zijn adem tegen glas;

Komt tot einde een

wereld die niet was.

 .

Een jongen slaapt:

Een oud man ging.

O, vader verlaten,

Vergeef je kind!

,

,

28-2-2014: Vandaag! De nieuwe bibliotheek van Gouda wordt geopend: de Chocoladefabriek!

Hier schreef ik een tijdje geleden dit gedicht voor (dat ook even meedeed aan de stadsdichterverkiezingen :).

Wij smelten de letters en roeren

het mengsel tot een soepel geheel

wij gieten onszelf in regels en zinnen

met kronkels versiering dubbele lagen

roomzachte sferen, knisperend speels

 

Wij rijpen de dagen en wachten

tot ze stollen, behapbaar geworden

in gebonden bonbons, pagina’s praliné

hoofdstukken flikken en bundels van truffels

gaan zo in de tassen van liefhebbers mee

 

Verhalen van voorheen tot ongekende verten

zoetgevooisde zinnen, zinderend gespannen

odes aan alledagen en eeltige romantiek

de bibliotheek biedt alle kleuren en smaken

en is niet voor niets de chocoladefabriek,

,

,

========

25-2-2014: En zomaar wordt de beginnende dag verlicht met een getwitterde foto van Maaike Hoonhout.  Het erg vroege voorjaar in het Houtmansplantsoen, Gouda. En woorden volgen..

Om even

op je knieën te gaan

ogenblikken stil ontmoeten

Even

deel zijn van

het aanwezig ongekende

wiekenwacht het groene zacht

Om even

kleur en adem

.

Om opgestaan een glimlach

Om kleur te zijn vandaag,

,

,

10-2-2014 Via Twitter werd ik geconfronteerd met een intrigerend fotowerk van Monique van der Lint. Hierbij ontstond een gedicht…Check ook zeker even haar site, machtig mooi! http://www.moniquevanderlint.nl/

Ik voelde de voeten op mij

de aarzelingen, de hakken in het zand

de krassende kiezels in de zolen

het ijsberen schuurde, het schuiven sneed

het deinend staan voelde

mij als een last

het hardst

zijn nog de woorden

als oud vuurwerk op mij gestrooid

 

Littekens vervuilen mijn gelaat

de peuken -de as- ze schroeiden

tatoeëerden mijn huid

besmeurden, maar

stom als ik ben, het zwijgen

lieg ik:  ga je gang,

bega mij zonder genade

Tijd loopt op zichzelf

gaandeweg rust

ooit,

,

,

Bij een mooi nieuw werk van Willi Kissmer “Draperie” in Galerie Honingen (Gouda) dat ik tegen kwam op Facebook (met dank aan Centrummanager 🙂 gaven woorden mijn gedachten weer..

(klik even op de foto voor meer perspectieven)

Bijna brons onthuld en face

staat ze fier en geketend

aan schoonheid en seizoenen

aan evenwicht ongeschonden

gebonden

aan blikken denken en dromen

staat zij

in brons gegoten tijd

stil en wacht op bevrijding

van herkend worden

los gemaakt en mogen zijn

onbevangen zien gezien

haar eigenheid,

,

,

Een wintertuin

Vanaf 25 januari loopt in Pulchri Studio in Den Haag een expositie van elf aquarellisten. Bij een werk van één van hen, Cécile Hessels, heb ik in het verleden wel eens een gedicht geschreven. En bij de uitnodiging die ik ontving was onderstaand aquarel van haar bijgevoegd.

Ik heb de sfeer ervan proberen vast te leggen in het volgende gedicht. Beschouw dit als een uitnodiging om te lezen, maar vooral: als een uitnodiging om naar de expositie te gaan kijken!

De betraande kleuren nemen langzaam afstand

het lijnenspel speelt ruimte, rust en vergezicht

fluistering van een niet gedoofde achtertuin

resoneert in zwakke herinnering -zilver licht

 

Kom seizoenen, schilder mij weer symfonie

ontvouw de bladeren en de bloesem,

schiet weer wortel, klimop hoop in mij

 

Niemand zag ooit het begin van zwijgen

waar water aarde werd en aarde kleuren

-op zijn schreden keert hij terug. De tuin

spreekt lucht en duizend tijden,

,

,

,

~~~~~~

Bij het overlijden van Pete Seeger. Een bijna vergeten monument, maar een fundament voor zoveel zangers/zangeressen en bands.  Een variatie op “Where have all the flowers gone”. Lees en luister ook even naar Pete..

Waar zijn de stemmen gebleven?

.

Waar zijn de stemmen gebleven

die  ons wekten, wakker hielden

Ze zijn op weg naar een levend lied

.

Waar zijn de liederen gebleven

die ons wekten, wakker hielden

Ze zijn op weg naar een concert

.

Waar zijn de concerten gebleven

die ons wekten, wakker hielden

Ze zijn op weg naar een cd

.

Waar zijn de cd’s gebleven

die ons wekten, wakker hielden

Ze zijn op weg naar massaliteit

.

Waar zijn de massa’s gebleven

die ons wekten, wakker hielden

Ze zijn op weg uit herinnering

.

Waar is de herinnering gebleven

dat ons wekte, wakker hield

Dat is op weg en zoekt een stem

.

Wanneer zullen we het leren?

,

 —-

.

Mijn naam

.

mag ik hem terug?

ik gaf hem al zolang

geleden aan jou

maar roesten ging hij

hij sleet aan wij

en werd steeds stiller

ik raakte hem kwijt

. 

mag ik hem terug?

ik gaf hem al zolang

ik nam de jouwe

in vol vertrouwen

dat langzaam lekte

onze bloem verdorde

wij raakten ons kwijt

 .

hier heb je die van jou

bedankt,

voor het mogen dragen

voor jaren van lachen

van houden van en strijd

onvoltooid tegenwoordig de tijd

wij zijn het waard

onszelf te zijn,

.

—

.

.

Je zei

.

Je zei

ik zie jou

en ik zag mij

in jouw ogen

en schitterend

de klanken hemel

en open

.

Je zei

Ik hou van je

woordeloos

terug tot leven

ontelbare splinters

een thuis

en gegeven,

,

.

.

========

16-12-2013: Een Engels herdichten van mijn Nederlands gedicht “Gebarsten stilte“. Met grootse hulp van mijn zoon Joas – sterk in het Engels! …

Cracked silence

Cracks in stone tables, bearing many ages

carrying sentences, thirst – in words encaged

Strained strings keep connected, text in sighs

wisps of air, candle reminiscent of silenced light

Toneless grey, an absent bow – an absent hand

connected silence,  supporting dust evanescent

Colorless, smoldering reminder of a seeming still

– in fading light, flame and tune both sound instill,

.

.

7-12-2013 Een foto via Twitter, Mark_M_Nijman (en Sabien Hamburger)… een gedicht op zich…

27 november 1942  De geboortedag van Jimi Hendrix, de gitarist die heel prominent aanwezig was in mijn jeugd.

Zo vaak ben ik zijn muziek gevlucht.  Heb ik er afstand van genomen en uiteindelijk weer terug gevonden. Een stukje muziek van hem als herinnering.

.

.

De hinde van de dageraad  (the doe of the morning).

Hieronder het lied en de tekst van Psalters. Lees eerst en laat je dan raken. Lees bijvoorbeeld mijn psalmoïek 22 er bij.

.

Eloi, Eloi, Lama Sabachthani [Aramaic]

(My God, my God, why have you forsaken me?)

Was it the tune of the Doe of the Morning

My Savior sang as he died?

Did anyone join as our Singer departed

As the darkness took the light?

As broke down song in the dust of death

Tore that veil the earth did shake…

On that hill they called Skull

Graves did split, brung dead to wake…

[spoken word-Psalm 22]

“The poor will eat and be satisfied; they who seek the LORD will praise him–may your hearts live forever!

They will proclaim his righteousness to a people yet unborn–for he has done it.”

A wrecking ball were the trumpets soundin’

As the walls of Jer’cho fell…

And through these songs the Spirit’s a-movin’,

Sometimes we sing sometimes we yell

[spoken word-Bishop Desmond Tutu]

“When the missionaries came to Africa they had the Bible and we had the land. They said, ‘Let us pray.’ We closed our eyes. When we opened them we had the Bible and they had the land.”

Now the Land of the Living feels me footfalls.

We are walking onward to where the Spirit calls.

I’m Yours, We’re Yours, and Yours.

Tishoumaren*, pain and joy…it’s the song of the unemployed

Your heart is a muscle the size of your fist.

So raise it, to love like Jesus, we must resist.

It’s Yours, they’re Yours, and Yours.

————————————–

Een tijd geleden heb ik een gedicht geschreven voor de dirigent Jaap van Zweden en later droeg ik ditzelfde gedicht op aan Yannick Nézèt-Sequin voor hun levendige emphatische interpretatie en leiden van het Rotterdams Philharmonisch Orkest. In dankbaarheid die zij verdienen.
Vorige week ontmoette ik een andere erg inspirerende dirigent. Eén die in staat was om de dicht-bij-de-dood Symfonie 2 van Gustav Mahler te “vertalen” en naar de levendige harten te brengen van jonge musici (13 tot 21 jaar oud). De manier waarop Benjamin Zander praat over en met zijn Boston Philharmonic Youth Orchestra was hartverwarmend en ontwapenend. Dit, gecombineerd met zijn passie voor Mahler (KIJK ZEKER EVEN DEZE 10 MINUTEN VIDEO!!) – hetgeen ik met hem deel, is de reden voor mij om het oorspronkelijke gedicht te herschrijven in Engels.

Dit gedicht is voor Benjamin Zander en het BPYO!

——————————————————

(just click on it to get it large)

———————————————

15 maart 2013 Een avond in de Doelen met het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Genoten van een sublieme uitvoering van de vierde Symfonie van Tsjaikovski en het hoornspel van de virtuoos Stefan Dohr. Zijn reprise na het overweldigende applaus (van een helaas niet volle zaal) was adembenemend. Dat bood mij de woorden:

De hoorn leeft

en spreekt in vele tongen

buikspreker van zichzelf

een stem door vingers

geroerd  gezien gevoeld

hij dwingt de stilte af

in virtuoos momentum

speelt de stemmen

op handen gedragen

adembenemend

het zwijgen verdragen,

De songtekst van “Bring me to life” van Evanescence.

How can you see into my eyes like open doors?
Leading you down into my core where I’ve become so numb
Without a soul my spirit’s sleeping somewhere cold
until you find it there and lead it back home

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

now that I know what I’m without
you can’t just leave me
breathe into me and make me real
bring me to life

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)
call my name and save me from the dark
(Wake me up)
bid my blood to run
(I can’t wake up)
before I come undone
(Save me)
save me from the nothing I’ve become

Bring me to life
(I’ve been living a lie, there’s nothing inside)
Bring me to life

frozen inside without your touch
Without your love, darling
only you are the life among the dead

all this time I can’t believe I couldn’t see
kept in the dark but you were there in front of me
I’ve been sleeping a thousand years it seems

got to open my eyes to everything
Without a thought, without a voice, without a soul
don’t let me die here
there must be something more
bring me to life

(Wake me up)
Wake me up inside
(I can’t wake up)
Wake me up inside
(Save me)

Om terug te komen bij het gedicht: https://ontginner.wordpress.com/2013/01/29/breng-mij-tot-leven-psalmoiek-85/

—————————————————————–

Een kleinood van een gedicht van SAGE (Saskia van Herwijnen & Gerrit van Schuppen), hier te vinden. Een klein eerbetoon van mij eraan.  Spijkerschrift- ‘de dagen ze duren soms een beetje bang’

—————————————-

Ken je mij?

,
Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

Ogen die door de zon heen kijken
Zoekend naar de plek waar ik woon
Ben jij beeldspraak voor iemand
die aardig is, of onmetelijk ver,
die niet staat en niet valt
en niet voelt als ik,
niet koud en hooghartig

Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

Hier is de plek waar ik woon
Een stoel op het water,
Een raam waarlangs het opklarend weer
Of het vallende duister voorbij vaart
Heb je geroepen? Hier ben ik

Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

Ik zou een woord willen spreken
Dat waar en van mij is
Dat draagt wie ik ben,
dat het houdt,
Ik zou een woord willen spreken
Dat rechtop staat als mens die mij aankijkt en zegt
Ik ben jouw zuiverste zelf,
Vrees niet, versta mij, ik ben, ik ben

Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

Ben jij de enige voor wiens ogen
Niet is verborgen van mijn naaktheid
Kan jij het hebben,
Als niemand anders,
Dat ik geen licht geef, niet warm ben,
Dat ik niet mooi ben, niet veel
Dat geen bron ontspringt
in mijn diepte
Dat ik alleen dit gezicht heb,
geen ander.
Ben ik door jou, zonder schaamte,
gezien, genomen,
door niemand minder?
Zou dat niet veel teveel waar zijn?
Zou dat niet veel teveel waar zijn?

Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?

(Huub Oosterhuis)

———-

Psalm 29 (Naardense vertaling, te vinden op deze site)Brengt aan de Ene, o zónen van góden,
brengt aan de Éne
glórie en stérkte!

Brengt aan de Ene
de glórie van zijn náam,
buigt u voor de Éne
in héiligdomslúister!

De stem van de Ene
klonk over het water,
de God der glórie liet het dréunen,
de Ene,
over wátervlóeden véle!

De stem van de Éne zo vol krácht,
de stem van de Éne
zó vol lúister!

De stem van de Éne
breekt céders,
de Ene breekt
de céders ván de Líbanon.

Hij laat ze spríngen als een kálf,
Libanon en Sirjon
als de zóon ván een bízon!

De stem van de Ene klieft
vlammen vuur,

de stem van de Ene schúdt de woestíjn,
de Éne schudt
Kádeesj’ woestíjn.

De stem van de Ene
schudt godseiken dooreen
en ontblóot hele wóuden,
in zijn témpel
zegt álles: glórie!

De Ene is gezeten bóven de vlóed,
nu zetelt de Éne
als kóning voor éeuwig.

De Ene:
zijn geméente geve hij stérkte,-
de Ene!-
hij zal zijn manschap zégenén met vréde!———————————————————

“Everything”  (songtekst van Lifehouse)  (bij deze blogpost)

Find Me Here
Speak To Me
I want to feel you
I need to hear you
You are the light
That’s leading me
To the place where I find peace again.

You are the strength, that keeps me walking.
You are the hope, that keeps me trusting.
You are the light to my soul.
You are my purpose…you’re everything.How can I stand here with you and not be moved by you?
Would you tell me how could it be any better than this? 

You calm the storms, and you give me rest.
You hold me in your hands, you won’t let me fall.
You steal my heart, and you take my breath away.
Would you take me in? Take me deeper now?

How can I stand here with you and not be moved by you?
Would you tell me how could it be any better than this?
And how can I stand here with you and not be moved by you?
Would you tell me how could it be any better than this?

Cause you’re all I want, You’re all I need
You’re everything,everything
You’re all I want your all I need
You’re everything, everything.
You’re all I want you’re all I need.
You’re everything, everything
You’re all I want you’re all I need, you’re everything, everything.

And How can I stand here with you and not be moved by you?
Would you tell me how could it be any better than this?
How can I stand here with you and not be moved by you?
Would you tell me how could it be any better than this?

How can I stand here with you and not be moved by you?
Would you tell me how could it be any better than this?

Would you tell me how could it be any better than this?

.

.

————————-

Meditatie op een mond vol builenbal (Lucebert)

in den beginne was er een gat
en het gat was bij god
en het gat was god

zij namen een man en kapten in zijn aangezicht
en daar sprongen veren uit en jong dons
toen scheerden zij de speer weg van een ruggehond
monteerden die tussen de huigpluggen
de man huilde honds
maar zij kruimelden in zijn kuil kluifzeep en zachte soef
toen bedroefd de man de mond gemaakt en de mens

zij plukten een vrouw en sneden haar een klokhuizenkeel
en het klepelt nu besneeuwd en het streelt
maar vruchtvlees vetten zij aan en af
niet te verstaan is haar stem slechts smal dansende kwab

zij hebben geen kelken maar kogels verstrekt
en laten nazaten schtig over en weer gaan
slaan kolken in de mond en graven hongerader
houden hun hand flikkerend hoog
maar zij hebben haar vingers gefolterd in hun lippen liggen

er is maar één stem
er staat maar op één sterkte van stem
één sterkte van stem is overal opgezet
en het zegt:

er is geen recht van spreken voor de krekels
de bomen hebben hun vogels gesloten
de beken hebben hun slangen geslacht
er is een TETTEN krom getrokken in het kindergezicht
dicht aan het raam
dicht aan het raam prikt de sneew in de adem van een oude ster
en het vechtende vuur schrikt in de hals van het huis
voor kil het versteende dagegraan dat brokkelt uit de zwarte palmen
van onweer

zie zij hebben een kuil gekneed en ik kniel neer
tussen duizend geknakte tongen kaal en onteerd
nu nog beluisteren papillen smakeloos lot
in den beginne was er een gat
en het gat was bij god
en het gat was god

Lucebert

(geplaatst bij eigen gedicht,  30-11-2009)

——————————————————————-

——————————————————————–

maar jij (van Hans Hagen uit “Maar jij” uitgegeven door Querido)

een lichaam
levenloos dichtbij
zegt meer
dan een vliegtuig onbekenden
verdwenen in de mist
een dorp gestold in lava
een zee hoog opgestuwd
een stad aardbevend
machteloos opzij geduwd
lawine, storm of regen
honderden vermist
verre doden kan ik tegen
stemmen niet gehoord
en samen nooit gezwegen
maar jij

.

—————————————————————————————————

Harrie Jekkers

ik hou van mij

Ik hou van mij, hoor je nooit zingen
Ik hou van mij, wordt nooit gezegd
Maar ik hou van mij ga ik toch zingen
Want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt

Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen
Ik hou van mij, van mij kan ik op aan
Ik hou van mij, op mij kan ik tenminste bouwen
Ik hou van mij en ik laat mij nooit meer gaan

Ik blijf bij mij en niet voor even
Ik blijf bij mij, voor eeuwig en altijd
Ben zelfs bereid me leven voor me zelf te geven
Ik blijf bij tot dat de dood mij scheidt

Ik hou van jou, zeg ik soms ook wel
Ik hou van jou en ik meen het echt
Maar ik hou van jou zeg ik alleen maar voor de spiegel
Zo komt ik hou van jou weer bij me zelf terecht

Ik hou van mij, van mij, van mij en van geen ander
Want ik ben verreweg de leukste die ik ken
Ik hoef mezelf zonodig voor mij niet te veranderen
Ik hou van mij mezelf gewoon zo als ik ben

Want ik hou van jou betekent meestal
Schat hier heb je me problemen los maar op
Leef in een hel, verwacht van jou de hemel
Jij geeft de hel weg, dank je wel zeg, rot lekker op

Dat houden van een ander, heb jij alleen maar nodig
Omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
Hou van jou, joh, maakt de ander overbodig
Ware liefde, geloof me,
begint altijd bij jezelf

Want ik hou van jou is niet de sleutel tot een ander
Maar ik hou van mij al klinkt het bot en slecht
Want wie van zich zelf hou die geeft pas echt iets kostbaars
Al die ik hou van jou tegen een ander zegt

————————————————————————————————————-

Psalm 1 uit de Naardense Bijbel:

1:1	Welzalig is de man die niet meeging in het beraad van bozen, op de weg van zóndaars niet is blijven stáan, op de zetel van de prótsers níet ging zítten!	—
1:2	Nee, in de Wet van de Ene heeft hij behagen, díens Wet spélt hij, de dág door én de nácht.
1:3	Wezen zal hij als een boom geplant aan beken water, die zijn vrucht geeft op zijn tijd en zijn blád valt niet áf: al wat hij dóet zal hém gelúkken.
1:4	Niet zó gaat het de bózen!- nee, als met kaf: een wíndvlaag bláast het wég!
1:5	Zo houden ook bozen niet stánd in het gerícht, noch zondaars in de bijéenkomst ván opréchten.
1:6	Want van de weg der oprechten wil de Éne wel wéten, en de weg van bózen gáat telóor

———————————————————————

Norman, ik doe mee!  Een subliem internationaliteitsein!

Luister hier…

——————————————————————–

Ik wist dat er poëzie in alle dag zit, maar deze muzikaal technische poëtiek vind ik subliem! Luister en kijk maar eens naar het filmpje op deze blog.

——————————————————————–

Uit “Gebroken kleuren” van Jacqueline van der Waals. Oude taal die ik maar niet heb over getypt, maar gekopieerd…

(Een musiceerstuk,
v. David.)