Daar ben je

24-6-2016:

Wie niet weg is

verborgen achter veren

van verlangen

de vrijheid te bevliegen

om vorm te geven

aan idee en visioen

aan schouwen en scheppen

in de vlucht gevonden

wil worden gezien,

“Daar ben je”: Een bescheiden kunstbeleving in een poëziebundel. 35 kunstwerken, 35 gedichten. Te bestellen via Jongboek of zoals hieronder te lezen…

Gewoon eens wat achtergrond van mijn eerste dichtbundel “Daar ben je“…

Kunst heeft mij altijd geboeid. En dat terwijl mijn vrouw en ik geen trouwe museum- of expositiebezoekers zijn. Er is wel een hoop wil aanwezig 🙂 . Via een Twitteraccount (@Kunstvandedag) ontving ik bijna iedere dag een afbeelding van een kunstwerk – uit alle delen van de wereld, uit alle tijden en uit alle technieken… Ik ontmoette ook op deze wijze heel veel kunst. Veel van deze werken bewogen iets in mij – brachten woorden naar boven, kortom: ik schreef er gedichten bij.

In de kunst vond ik iets van de kunstenaar – zijn of haar beleving, interpretatie, van de werkelijkheid en het werk vond weerklank in mij. Zoals kunst altijd meervoudige interactie is. In mijn gedichten poog ik die weerklank te vangen en wel zodanig dat een lezer ook weer zijn eigen beelden vormt… We komen steeds weer onszelf tegen. Verstopt in de kunst, verstopt in de poëzie, verstopt in onszelf. Wij denken onszelf.

Ik schrijf in het openingsgedicht:

Ik heb me verhuld

achter mijn schepsels

tussen de regels zie je

fragmenten van mij

Zoals in het intermenselijke geldt ‘luister mij tevoorschijn’ , geldt in poëzie en literatuur ‘lees mij tevoorschijn’…. Het lezen (en de kunstbeleving) is daarmee een vorm van ontmoeten. Mijn poëzie kent ook een hoopvol realistische instelling en verwondering over het onuitsprekelijke waar wij deel van uitmaken. Ook de ontmoeting met dat onbekende sijpelt tussen de regels.

De dichtbundel heb ik “Daar ben je” genoemd, omdat er steeds ontdekking is. Poëzie is interactie. De lezer leest de dichter open. En herkent flarden van zichzelf.

Daarbenje_boek

De bundel is te bestellen bij Jongboek, te verkrijgen bij de Goudse boekhandels Verkaaik , Smit , The Readshop Goverwelle en -uiteraard- ook bij mij.

==00==

18-4-2016: Uit inspiratie op een werk van de Goudse Sonja Hopmans “Binnen zonder kloppen”, dat ik zag op de Open Atelier route Gouda…

Onuitgenodigd

.

(1)

Onuitgenodigd

brak jij mijn cirkel

en vloeide binnen

langzame scherven

-tijd toont de wond

je verliet

deed mijn licht uit

sloot voor altijd

de poort. Verlaten

deed je me nooit

.

Ik heb geen eelt

onder mijn huid. Ik

schroom voort

.

(2)

Nu, later en naakt

beloop ik mijn bedding

vind ik splinters

verleden in mij

scherf voor scherf

raap ik ze op

ontworstel ik leegte

en tergend traag

vergeef ik mij vrij,

,

11-3-2016 Onvermoed

Bij een schilderij van Tine Mersman.

TineMersman

De dingen zijn ouder dan ons

we houden op

en onophoudelijk houden we

een omlijsting vast:

een frame met

podium, gordijnen, lichten, coulissen

krakende planken, stille hoekjes

kleedkamers, spotlight, presentatoren

microfoons, spiegels

winners, losers en scripts

.

We worden geboren

met een voice of kids

en kroelen, kruipen,

lopen, rennen

wandelen, schuiven

schuivelen, leggen ons neer

op het toneel

dat onbewogen stilstaat

.

Steeds is er

iemand anders

die vergeet

-alleen statistieken

herinneren

.

Na onze handen andere handen

na onze adem andere adem

sterven blijft jong

met steeds weer andere lijken

mode blijft jong

met steeds weer andere lijven

glimlach van tijdelijkheid

knipoog van vergaan

en we dragen verdragen

het frame van bestaan

.

De dingen zijn ouder dan ons

we gaan en komen nergens aan

en overal zijn wij even,

,

24-11-2015: Het blijft spannend met @Kunstvandedag! Zij toverde nu een werk van Gerhard Richter “Wald” (2005) op mijn scherm. Een werk dat ik graag wil delen.

Met gedicht uiteraard 🙂

Te dicht en te dichtbij

te staande stammen slaande takken

te ver te vaag het licht

te struikelen over struikgewas

en duister wordt

mijn blinde zicht

.

Te volgen

wie je volgt

te verdwalen in ‘t idee

in het woud van tussen

bomen waarheid

te dicht

en te ver heen

.

Te mensenmassa verticalen

zeeën varens

een woud geworstel

om centimeters grond

te dicht en te dichtbij

en toch

takken broos als water

groeien

uit jouw mond,

,

10-11-2015: Mijn eigen interpretatie van een werk van Mieke de Haan, zie haar artistieke blog.

Zoveel perspectief

.

en hij ontdeed zich van zijn schoenen
bij de struik met onverterende tongen
begreep er niets van, dan enkel
het oneindig buitengewone
.
woorden poogde hij te geven
maar
door welk raam hij ook keek
.
zijn tong werd zwaar
slechts zwijgen kon hij
zoveel perspectief
was hem te veel,

,

3-11-2015

Een Facebook uitdaging van Willemien van Gurp, om meer kunst op FB te krijgen. Ik “likete” en kreeg Pierre Alechinsky toegewezen. Een Belgisch hedendaags kunstschilder en grafisch kunstenaar van nu 88 jaar. Ik kende hem niet.
Maar wat ik uiteindelijk van hem zag, boeide me. En boeide me met woorden.
Hier het schilderij “Les Hautes Herbes” (even op klikken voor het goede beeld) en mijn gedicht….

Het hoge gras

schrijft zijn zinnen dag en nacht

zwijgt ons bestaan naar boven

tussen zijn sprieten zijn wij

zijn aarde

wortelt hij ons in langgerekte schaduwen

aaneengeregen leestekens

zijn wij

.

Het hoge gras omarmt

leegte en volte

stilte en grijsvertelde verhalen

de wind spreekt en luistert

en wij

ademen mee

in lijnen van geelgroen palet

bewegen we sterven we

behoren we samen

sereen,

14-10-2015

Er komt weer een schilderij boven drijven. Maar nu bij een verhaal van Sophie van Steenderen over Dolly Parton (om in de sfeer te blijven -of komen- heb ik haar en Kenny Rogers even toegevoegd hieronder)

and so I’ll go, but yet I know
that I’ll think of you each step of my way

Ik mijmerde over het ooit op afstand geraken van je geliefde. Ik heb weinig ervaring, maar ik zag de oevers van een rivier uit elkaar gaan lopen, met toch een sluimerend gevoel. Vanaf de bron… En het landschap zag ik als blokken (als in het schilderij van Mercedes Choufoer)..

Een stroom te ver

.

In de glinsters van mijn tranen

schijnen splinters onafwendbaar

licht en bezwaard

verleggen we onze wegen

wijken wij als oevers waartussen

enkel herinnering stroomt

.

Onze kleuren

mengden moeizaam

op ’t strak gespannen doek

we wonnen land,

maar eilanden

werden we weer

Nu, op een ander palet

striemt het om te weten:

de einder is ons

niet eender meer

.

Toch,

het samen slaan van golven

de bron van ons stromen

was omarmende warmte

die kolkend onze kou

omhulde met dromen

wij

.

Jij

blijft altijd passeren

in penselen kleuren

in schilderachtige baren

als een oever

-mij

een stroom te ver,

,

9-9-2015

Bij zoveel zelfgekozen afscheid van het leven dat ik tegen kom. Ik schrijf als één van velen. Veel woorddruppels op een gloeiende plaat die onze tijd van leven is.

(bij het suprematistisch schilderij “Zwart vierkant op witte ondergrond ” van Malevitsj, 1915)