Hij wierp mij op het ongekreukte linnen streek mij liet mij klevend los hij sliep hij staarde – ogen langs mijn vormen hij kwakte haar vlocht haar ongeremd naast mij liet haar klevend los hij vergaapte hij at zijn blik een open mond
wij lagen naakt vlekken op het linnen ik was wij met meer dan gedacht hij speelde betastte de schatten van zijn dag
ons vocht droogde op hij verliet hij vergat totdat
hij omklemt voorzichtig richt trots ons op – zijn schilderij een wereld geworden zijn handen ziel en hart
dat in ons nog klopt,
05-04-2019: De bloesem om binnen te komen. Een werk van Vladimir Danilyuk uit mei 1945…
,
terwijl de bloesem
versneeuwt
op tuin en trottoir
-verwaait over stenen
en oplost in tijd ,
kom binnen, mijn liefste
stille belofte
omhul met jouw kleur
het grijs van de dag
,
achter de bloesem
fluistert de vrucht
kom binnen, mijn liefste
onze warmte wacht
,
om ons te verwaaien
in het heldere licht,
,
,
29-3-2017: Als reactie op het verhaal van het Goudse gezin Trooster-Kosto. En meer. (bij een gouden zon, onder de verf, van Jacob van Campen)
Dit is een verhaal van
lief hebben en lief
houden
dit is werkelijkheid
tussen de regels
van hoop
.
dit is liefde
van pijn en
volhouden
wonder van bloesem
dat groeit op schroot
.
dit is samen
hoe alleen dan ook
dit zijn wij
waardevol en broos,
,
,
,
,
,
1-11-2016: Een kleine samenwerking tussen Heleen Janssens en mij…
Waterland (Haastrechtse Bos)
Grond waarin het verleden rust aarde die kleurrijk het heden draagt mozaïek van seizoen en wind waarop onze morgen bodem vindt en kroos zich sierlijk met slootjes verbindt,
,
,
18-10-2016: Bij een foto die langs getwitterd kwam…
De storm in onze kop
,
Alle zeilen bij. Alle hens uit ruim
krom vangen de masten de vlagen
van de losgeslagen woeste wind
hout kreunt op de witte koppen
van de golven bruinblauw schuim
,
Wilde wolken verhullen de verte
roer en kompas draaien zich dol
er is slechts alleen een hier en nu
het zout beukt op ons vel en toch
houden we stand en ons staande
,
Wij worstelen wind en nijdig water
worstelen om ooit weer thuis te zijn
samen zweten we tot de onrust stilt
de storm in onze kop te overwinnen
tot het leven weer zijn lading vindt,
,
,
,
22-8-2016: Bij een Goudse foto van Heleen Janssen…
Ommekeer
.
Witte wolken waggelen
op het groene firmament
het leven spat van lucht
en warme volligheid
en burp!
we verorberen al smakkend
de hemel
wat rest is het diepe
blauw
dat luchtbellen sterren
en veren wolken draagt,
,
,
,,
11-8-2016: Bij een zomers werk van Hans Versfelt … gele accenten in het groene land…
Boterzacht ze wiegen
tussen pluimen gras
ze dansen op licht
en een bries surplace
ze zingen met kleuren
als klinkende zonnen
verleiden de stralen
verzilverd hun schat
.
ze schilderen oevers
ze lispelen lucht
we glimlachen samen
en ik vlinder ze terug,
.
.
.
13-7-2016 Bij een foto van vandaag. Van Patrick Middelkoop. Gouda.
Dat moment
Dat moment van glinstering
van even
zonder woorden
dat moment van deel te zijn
zonder te weten
waarvan
dat moment van overrompeling
waarop je niets
en alles gelooft
als je het onuitsprekelijke
even ziet
en alle argwaan dooft,
,
,
,
15-6-2016: Stortbui op linnen. Vandaag las ik het bericht dat de “Stortbui nabij Gouda” van Willem Roelofs (1866?) sinds deze week in het Museum Gouda hangt. Het schilderij (en de momentele wolken) inspireren tot een klein plaatselijk woordenbuitje..
Donkergrijze streken
water plenst op water
en verdonkerde aarde
opluchtende wolken
de polder ontvangt
gretig gulzig met
zompige dank en
overschotten stromen
naar tiende,
wetering en vliet
.
de koeien grazen voort
herkauwen de regen
en ongestoord
het Goudse groen
de stad blijft slechts in leven
door windvlagen seizoen,
,
,
,
–00–
7-6-2016: Bij een schets van Maja Etman (ook Gouda!) Lijnoverschrijdende liefde…..
Word maar deel van mijn lijnen omarm me met jouw streek laat mijn lippen jouw lijnen voelen. Wees met mij schets van liefde die leven ziel en adem geeft voel de woorden in mijn mond jouw naam staat in de warmte van mijn hart geëtst,
,
,
,
,
31-5-2016 Het zonlicht dat achter de wolken schuilt… Jij mag er zijn!
Vandaag
schijnt de zon
achter de wolken
te zitten en zo
blijkt hij op ons
te stralen
.
en in de kieren
van het grijs
wacht het breken
van de schijn
sijpelt licht
op lome plassen
en spiegelt
jou
die er mag zijn!
,
,
,
,
19-5-2016: Zittend op een bankje bij de Mallegatsluis in Gouda, een smal gedichtje….
Ik strek mij gapend uit
in wolkengrijs niet-weten
en voel de weerstand
wringen in mijn stenen
.
mijn zacht leien daken
vangen etmalen licht
‘n zwijgende haan wijst
de dwingende wind
.
Maak mijn zuilen zeil
en laat de luchtstroom
mij tot golven maken
.
niet alleen diepte te hopen
maar diepte te zijn. Enkel
varend word ik haven,
,
,
,
22-4-2016: De stilte, pijn, onrust en licht meegemaakt in de uitvoering van de Tiende symphonie van Mahler door het Rotterdams Philharmonisch Orkest o.l.v. Yannick Nézet-Séquin. Acht jaar geleden schreef ik ook al over de Tiende. Nog even verwonderd. Kwestbaar en beschadigd, maar daarin majestueus en ontroerend…. De gedempte tromslagen “Du, du allein weisst was es bedeutet…”
Er bestaan amper woorden
die niet op stilte gesproken zijn
het wit van de partituur
draagt de taal, vraagt om luister
vijf lijnen klank, violen gefluister
het afscheid van alles
de laatste adem
van het gedicht
.
doffe slag van sluiten.
Op de grond van stilte
zijn wij een tulp na het duister
die opent als de tonen
weerklinken
als licht,
,
,
,
3-4-2016: Gezichten van dementie. Het einde van een (door mij ongeziene) expositie in Pulchri studios in Den Haag. Maar het boek blijft. En de verhalen eindigen niet. Boek, foto’s van de schilderwerken en enkele blogs erover intrigeren mij. Mooi werk van Herman van Hoogdalem met diepte en meer verleden dan de betrokkenen zich weten.
,
Jij kent mijn verleden
ik word jouw verhaal
omarm me in het heden
herinner mij aan vandaag
.
Wat doe ik op die foto?
ik vergeet mezelf nog eens
mijn vader zal me zoeken
wie was jij ook al weer?
.
Jou ben ik vergeten
ikzelf wordt flinterdun
mijn littekens doen
steeds minder pijn
maar waarom toch
huil jij?
,
,
,
,
22-3-2016 Vermalen zekerheid
Als de explosies in Brussel klinken….(en ik zachtjes tril) ..
smelt het asfalt van angst
ademen vleugels vrees
even maar, trilt de lucht
-voor altijd splijt de tijd
.
over de klinkers van
ons roepen en menen
hollen, huilen en haten
verstenen de woorden
.
vallen de dichters
stil
.
maar worden gewekt
door onterecht zwijgen
hoop en troost schrijden
en schrijven in grint,
,
,
,
9-3-2016: Een kruispunt. (Bij een foto van Amy – die ik enkel twittermatig, maar al enkele jaren ken 🙂 ) De foto kan je terugvinden op haar blog.
Rendez-vous
van doorgang, straal en schaduw
even stilstaan
waar het licht danst
op plavei en vensters
contrapunt
van zon en wenteling
pirouette -weerschijn
bespeelt de muren
van mijn ontwaren:
alle nauwte is ruimte
voor danspassen rust
en zonnestralen,
,
,
,
,
4-3-2016: Een verjaardag ( en meer)..
,
,
15-2-2016… En toch,
Met dank aan degene die me aanmoedigden..
,
In weerwil
van wens en droom
van mijzelf en menigeen
voel ik toch de schroom
mee te dingen naar
de eer van stadse poëet
.
Kán ik mij wel
aan stadse plicht binden?
de kraan openen en dan
poëzie vinden?
Wellicht dat dat blijkt,
maar ik laat toch passeren
en wens de stad een dichter
die met bevlogen pen en veren
Gouda waarlijk vleugels schrijft,
,
,
,
9-2-2016: Bij een verjaardag….
Ze koestert de kleuren
van aaneengesloten dagen
schakering van nuances
die de tijd aan tinten geeft
Ze omarmt de warmte van
de mens die in zijn maaksel
vanonder verweerde huid
steeds zijn wezen
woorden geeft,
,
,
,
31-1-2016: Zelf heb ik een vast contract. Op onze afdeling vertrok deze week een tijdelijk ingevlogen “kracht” na anderhalf jaar een goede bijdrage geleverd te hebben. Bij zijn vertrek schreef ik en droeg ik het volgende gedicht voor… (een ver- en dichtbij gezicht met een schilderwerk van de vorig jaar overleden Gerard Koster)
Tijdelijk
zijn we stuk
voor stuk
allemaal even
en altijd zijn we één
voor één
oneindig onbetaalbaar
heel
soms en steeds
kruisen onze wegen
herkennen we elkaar
en doen we wat we doen
zijn we voor
de ander en onszelf
.
de toegevoegde waarde,
,
,
,
29-11-2015: Even stil staan bij een woord…
TegenWoordig
.
Woordig zijn we
samen en tegen
woordeloos
slechts het slapen
dat in zijn wezen
ook een spreken is
(hoewel de dromen)
Staat tegen-woordig
tegenover woord?
Is tegen-woordig
van het zelfde zijn
als antwoord
of vraag?
.
Tegenhanger
van wat ooit was
representant
van het moment?
de roep om
aan het wezen te zijn
aan het
woord en dadelijk
vandaag,
,
,
10-11-2015: Om een mooie documentaire te promoten voor een internationale waardering. ….
EN MET SUCCES! (update 29-11-2015): Van water de druppels heeft deze internationale prijs gewonnen. Mé dank!
Daarom zette ik hier even de tekst en de link van Jeannice Adriaansens. Van water de druppels, over de “lekkende” watertoren bij Oostburg en Johnny Beerens.
OPROEP: UW STEM TELT VOOR ONZE REGIO.
De korte documentaire Van Water De Druppels bekijkt U tot 23 November 2015 -GRATIS- online. Een unieke kans om deze mini-documentaire over de watertoren van Oostburg en het kunstwerk van Johnny Beerens op uw eigen scherm te zien. Alleen al door te kijken helpt u actief mee deze getalenteerde Zeeuws-Vlaamse maker dit festival te winnen.
Een kleine moeite maar een grote daad. En u helpt de Zeeuws-Vlaamse regisseuse Jeannice Adriaansens. Van Water de Druppels, een bijzonder mooie film over het herschilderen van de watertoren in Oostburg door onze eigen Johnny Beerens.
De watertoren van Oostburg, met het beeldbepalende kunstwerk De Levensbron van kunstenaar Johnny Beerens
,
,,
12-10-2015: Het was een filmpje van een vissende ijsvogel in de tuin van Nadine (zie je hier). Maar het groen en het water waren mij aquarel. En schonken woorden…
tijd
hij heeft de tijd
en wacht
in aquarel van dag
.
de stroomlijn
draagt de glans
hij wacht
op de rimpels
van gebroken licht
.
leven viert leven
en hij wacht
gespannen stilte
beweging van blauw
hij wacht
hij duikt
en vangt
in aquarel
van dag en heeft
de tijd,
,
,
9-10-2015: Bij een ochtemdfoto van Anton Verweij (zie hier zijn fotoblog!) .
Een woord rust
.
Een woord rust
op het land als gras
dat donkere aarde ontsnapt
en steeds weer daglicht vindt .
verleden van ontelbare oogsten
gelittekende handen die
telkens ‘t wonder omvatten
vruchtbaar de bodem
waar het gesprokene landt
.
Naderend licht
van onthulling en kleur
de weide ontwaakt
en opent de deur
voor dorp en adem
waar vee en vogels
het leven volgen
en zichtbaar woorden
worden gewekt,
,
,
,
25-9-2015: Verdonkeremaand
Komend weekend (in de nacht van zondag 27 op maandag 28 september) zal er aan het firmament een “bloedmaan” te zien zijn. Deze keer een totale maansverduistering, die gepaard gaat met het verschijnsel ‘supermaan’ – de maan is dan dichterbij de aarde dan gemiddeld en lijkt groter. Was de vorige keer dat dit plaatsvond in 2011, de volgende zal zijn in 2018. De moeite waard dus. De totale verduistering duurt van 04.11 uur tot 05.24 uur Een paar woorden erbij…
Verdonkeremaand
.
En even in de nacht
als de zon is afgedraaid
en nog de sterrenhemel
over ons de wake wacht,
wordt onze hemelspiegel
een wijle verdonkeremaand
even zullen getijden groeien
de maan ‘t nachtrood bloeien
en verwondert ons bestaan,
,
.
(mag nu het licht weer aan?)
,
,
,
18-9-2015:Om even stil te staan bij de sterftdag van Jimi Hendrix. Een akoestisch bluesnummer van hem. En woorden om uit de blues de hoop te vinden. Om te zijn. (met een werk van H.N. Werkman)
De wolken trekken flinterdunne streepjes op het blauw
een knipoog van zon die zich ontworstelt aan nacht
weerkaatst tussen torsende takken en zomermoe blad
de wentelende wereld kreunt, over waarop het wacht
zij golft ‘t seizoenen ritme, even in altijd en hoop in jou
.
om daglicht te spreken
om meerpaal te zijn
om kou te verdrijven
om het even om
wie je bent
te zijn,
,,
,
,
8-9-2015: Voor mijn werk heen en weer van Gouda naar Middelburg met de trein. Mooie reis. Mooie beelden en.. veel peren…
… Er zijn uren die vergaan en uren die opgaan in onvergankelijkheid
heeft de ondertitel ’t strange (het strand) en wordt vergezeld van een werk van Vincent van Gogh “Vissersboten op het strand van Les saintes maries-de-la-mer” (1888)
(2, ’t strange)
De zilverzachte glinstering van
het kristallijne zand
glijdt over eelt en groeven
uitgesleten lijnen van
een uitgestoken hand
.
sijpelt door de vingers
van opgepakt en aangeraakt
waaiert neerwaarts in de wind
die naar zilt en onversneden
vrijheid smaakt
.
vult even lucht met sterrenstof
valt dan neer
en maakt het strand waarop
voeten staan en boten liggen
het zilverzachte slijpsel van
ontmoetende elementen
eeuwigheid in elk ogenblik
.
en de getijden vragen
de visser vaart uit,
,
,
25-8-2015: Ik lees A.J. Heschel (“In het licht van zijn aangezicht”) en mijmer over de regel
… Er zijn uren die vergaan en uren die opgaan in onvergankelijkheid
Twee strofen komen in mij op. Dit was de eerste, die ik vergezel van een schilderij van Ismay Kaiser.
(1)
Onafgebroken zacht en glinsterend
glijden de zandkorrels de
ogenblikken langs het
spiegelgladde glas
zij worstelen niet
zij bewegen
stromen
zijaanzij
tot
zij
,
in
vrije val
-tijd in tijd-
vallen op wat was
gevallen en wachten
op het weerloos keren
van het tij rimpelende cirkels
komen, gaan, geduldig wachten
onafgebroken zacht en glinsterend
op het breken van het glas,
,
,
27-7-2015: Een kleine poging om een Nederlands gedicht te vertalen… (Hier het Nederlands) en hier de Engelse versie bij werk van Iena Redeker.
Alighted statue
of temporal beauty
a soft sigh rests
open eyes lost time
,
The future is vague
for ink incarnate
for on frail skin time
etches together alone
,
Who will love me
when too far the hourhand
stretches
young again eyes glance
away – having forgotten my name,
,
,
,,
,
3-7-2015 Een open brief. Over de relativiteit en kwetsbaarheid van het schrijven
Ik schrijf eigenhandig een gat
in het papier
,
,
ik schrijf mijn tijden -schrijf
mijzelf
de zinnen die mijn woorden vormden
de woorden die mijn letters grepen
leestekens geheimtaal, ik
schrijf vissen op de bedding
zon en zonnebloem geknakt
schrijven is gehakt -doorbreken
van de stilte van papier
muurbloem in de massa
het weten vloeibaar zwak
.
Ik schrijf en word geschreven
in een onverteld verhaal
ik dicht mijzelf open
struikel over spaties
en loop in alle gaten
die ik zelf graaf,
,
,
,
,
13-6-2015 Een dagje Nijkerk leverde o.a. dit gedichtje op..
(Vergezeld van een foto van het kunstwerk “Zes eeuwen Nijkerk” van Jan Carel Koster.)
De fontein spuit een bol
van water
Na de regen
ontluikt de stad
De stilte van het park
is verpakt in geruis
.
Windstromen tekenen
het vijverwater
Klokken zingen
Those were the days
en de tijd glijdt
als een zachte bries
langs de wijzers
-streelt de rimpels
van de stad,
,
,
22-4-2015: De kogel is door de kerk (DNA onbekend)
Bij het moment van het Goudse nu en een werk van Vincent van Gogh….
-opening-
.
Het sijpelde tussen de stoelen
en druppelde zwijgend binnen
schijnbaar onafwendbaar
onzichtbaar resistent
uitlopende inktvlek
DNA onbekend
.
-scene 1-.
.
Op toneel trachtte kunstlicht
het zicht nog te bieden
waar zieltogend vlam
en nooduitgang dooft
Klonk “Caesar, waarom jij?”
“te dichtbij, te diep de kloof”
.
De voorstelling oogstte muren
koude woorden etsende echo
we verwaaiden als graan
en aardden met moeite
de werkelijkheid verhult
een verterende schuld?
.
-scene 2-
.
De ontmaskering geeft adem
en is verstikkend tegelijk
verontwaardiging en pijn
antwoord op ons hopen?
de mantel afgedaan
een zenuw ligt nu open
.
Waarheid is een mooi idee
maar snijdt soms dieper
dan wij wensen
wat resteert als de werkelijkheid blijkt
weg is de steen, maar hoe
waar zijn de mensen?
.
-het gordijn sluit (of opent het zich?)-
,
15-4-2015: Bij een foto van Mark de Boer (c)
(zeker even op klikken om het groter te zien!)
Vertel mij
wanneer de wind is gaan liggen
en ik luister in tranen
de stilte voorbij,
,
,
,
Met Für Alina van Arvo Pärt
16-3-2015 Vorige week is de Happietaria Utrecht geopend. Een initiatief van studentenverenigingen voor een goed doel, dit keer een project van TEAR. Absoluut de moeite waard om even te overwegen!
Sponsoren zorgen voor materiaal, ruimte en aankleding. Vele vrijwilligers koken, bedienen en wassen af in het Utrechtse pop-up restaurant waar een goede driegangen maaltijd is te bestellen met een lekkere keus.
In het gastenboek opende ik als volgt..
8-3-2015 Onderstaand gedicht schreef ik eerder bij een foto van ander werk van Liesbeth Labeur . Maar sinds haar werk in het voormalige stadhuis van Middelburg, denk ik dat het juist daarbij ook zijn plaats heeft…
Mijn binnenkamer is het zwijgen
de donkere stilte van onwetendheid
mijn kleren zijn de bloemen
van het behang
-opgewit ben ik voor jou
ongezien leeg
.
open mij met jouw luisteren
ontsluit mij jouw liefde!
kwetsbaar mijn kamer het binnenste
dat prevelend krijst
herken mij: ik ben jij
die zwijgt,
,
,
30-10-2014: Zeilen van aangemeerd denken. En nog een foto van Claudia Huft. (bij de Kleischuur te Gouda)
De kade ligt onbewogen
laat zich strelen door jouw blik
schaduw en licht
en zachtgolvend spiegelt
het water de dag
draagt het drijvend verlangen
naar zonlicht in de zeilen
van aangemeerd denken,
,
,
29-10-2014: Waar we ontwaren, zijn we gezien. Bij een foto van Claudia Huft.
Verblind
door het zien
als de donkerstralen doven
en ze breken in ontmoeting
in de ruimte
voor verdriet
dat als een vlies
van de pijn afglijdt
voor blijdschap
die als een vogel
nest en weidsheid zoekt
– waar we ontwaren
zijn we gezien,
,
,
23-9-2014: Om de oproep van Jos Douma te bekrachtigen, voor aandacht voor de “Bijbel in gewone taal” zoals die vers van de pers uitgekomen is.
Jij sprak mij aan met heldere woorden
die ik herkende maar onder stof
weggemoffeld op houten planken
zwijgend deel van meubilair en mij
.
Jij sprak gewoon en zonder afstand
eeuwen taal werden overbrugd
één van ooit nu één van ons, ik zag je
oude woorden, tijdloze waarden in nu
.
Jij spreekt met liefde mij tot leven
veegt het stof van het dagelijks bestaan
jij vraagt mij te luisteren te spreken
in vertrouwen verstaanbaar volgen en gaan,
,
,
15-9-2014: Bij tien jaar open en dicht doen (vieren van 10 jaar PKN) en de opening van een kerkelijk jaar….
knarsend piepend
(seizoenenzomerzon en zomerregen
doen scharnieren geen goed)
de deur van een kerkelijk jaar
wordt met gebruinde handen geopend
terug van vakantie mag de Eeuwige
even
volgens het boekje
maar eerst even niets
geoorloofd zwijgen
een knikje van de koning
een glimlach van zijn vrouw
de deur wordt ontsloten
.
was er ooit chaos en leegte
de woorden
komen weer boven water
wat ooit was is weer nou
de klusjesman
die komt later,
,
,
9-9-2014: Op een pakkende foto van een naakte kastanje ergens in Gouda. (foto: Heleen
1-9-2014: Bij leven, breken en helen… bij een werk van Margreet Ledelay.
De zon gaat ook op
over al het ruw
scheert over spiegelvlakke levens
maar breekt zijn licht
op de scheuren en barsten
weerkaatst in ruimte en dagen
vindt in verbinding een huis
genade in zeer
licht in zwakte
toch bijeen en gedragen
de zon gaat ook op
over dagen als gruis,
,
,
26-8-2014: Een schilderij “God is a bird” van Claudia Huft (“vogelbouwer” te Gouda!) deed me denken aan een enigszins onaf gedicht van mij van enkele jaren geleden. Heb ik bij deze nieuw leven ingeblazen 🙂 En dan maar op haar verjaardag gepubliceerd..
Die niet bestaat
uit stof van denken
Die niet begrensd
door ons beperken is
Die niet te volgen
ondoorgrondelijk maker
die in ons zijn maaksel mist
.
Die niet bestaat
uit woorden
Die niet het mooiste
wat gewenst wordt is
Die -ooit gestorven-
het leven zo dichtbij
zoet en zout van onze
wangen weet en wist,
,
,
23-7-2014: De mallemolen in Gouda staat in rouwstand. Het leven van zo veel doden te herdenken. Het leven van zoveel levenden te dragen en te troosten. Halfstok vangt de vlag evenveel wind….. de molen rust….
De dag dooft zijn laatste schijnsel
gesprek walmt langzaam
in de stilte. Omarmen
blijft slechts verlangen
daglicht glipt tussen mijn vingers
op de bodem van wat was
en traag word ik bevangen
in heimwee naar de dag, , , ,
Lees dan ook even het gedicht “Mij rest…“. Over stilte en troost te zijn.
29-6-2014 Een prachtig samenvloeien van vrouwen in de schilderkunst gaf me enkele woorden. Lees maar eens, maar vooral kijk ook even naar de knap in elkaar gezette video van Philip Scott Johnson!
5-6-2014 Eind april verscheen de bundel “Oorlogspoëzie in Beeld“. Leden van de Dichterskring Nederland beschrijven daarin aan de hand van 25 voorwerpen van het Verzetsmuseum in Gouda hun bijzondere gedichten. Van mij staat ook een gedicht in die bundel. De voorwerpen voor mijn bijdrage waren een verzameling stempels… De bundel is in alle boekwinkels en via de bekende internetkanalen in Nederland en België te koop voor € 12,50
Mijn gedicht:
De kracht en de kwetsbaarheid
.
De kracht en de kwetsbaarheid
-de waarde van de woorden
judaskussen kleuren stempels
als onuitwisbaar litteken
ONGELDIG uitverkoren
.
Op kreukels van papier en huid
stempelt traanvast de inkt
-we wegen dunne waarheden
gebrandmerkt, door en door
een hand die oordeel vindt
.
En steeds de koude woorden
in te sluiten, uit te sluiten
onverjaarde beelden van venijn
Nog steeds onze hand en stem
macht, weerloosheid en de pijn
.
Onbetaalbaar zijn wij metgezel
open zegel, elkaars teken
onvoorwaardelijk geliefd en eigen
dwars door inktzwart vrijgepleit
in de kracht van kwetsbaarheid,
,
,
——————
21-5-2014 Een #nachtgebed tweet van Jacobine bracht bij mij iets in beweging. De tweet:
Mijn ziel verlangt naar de Heer, meer dan wachters naar de morgen, meer dan wachters uitzien naar de morgen.
(een tekst uit Psalm 130) En samen met een schilderij van Dietske van Winkelhoff (“Kom uit de rotskloof, mijn gelliefde”) werd een gedicht geboren.
Heimwee naar de dag
.
De dag dooft zijn laatste schijnsel
gesprek walmt langzaam
in de stilte. Omarmen
blijft slechts verlangen
Daglicht glipt tussen mijn vingers
op de bodem van wat was
en traag wordt ik bevangen
door heimwee naar de dag
.
Waar is hij die brak en heelde
die liefde sprak en zelf was
die de stormen stilde. Vrede
en vergeving sprak.
Ik hunker gekend te worden. Jij,
kom uit de eenzame nacht!
Spreek mij geliefd te zijn, meer
dan de morgen waarop ik wacht,
.
.
.
10-5-2014 Bij een frisse foto van Janneke Nijboer. En hagelbui in mei. En een vraag om poëzie, daaraan geef ik graag gehoor…
Als kleuren niet meer raken
en woorden blijven kleven
Als uren geen dag meer maken
en jaren niet meer een leven
Hoe breed is dan de kloof
tussen regels en de zin
die beide zijden raken
rustend tegen kleuren
en tegen herinnering.
.
Blijven we onvertelde verhalen
gapende wonden,
ongeschreven gedicht.
Misschien wel
voor elkaar het hart
dat even tussen kieren
van de leegtes licht.
.
Een glinsterende regenboog
over de kloof en in een traan.
Soms
moet blijkbaar een storm woeden
wil de hemel opengaan,
,
,
——————-
5-5-2014: Een gave foto van een mooi werk van ItsaJook!
De zee te vangen
.
De zee te vangen in schaduwen van blauw
strek ik mij uit op het drooggevallen strand.
Weerklank van licht en golven. Ik
vang de hemel in het grijze zand. Ik
echo het krijsen van de meeuwen. Ik
schilder de eeuwen verlangen met reikende hand
vol van leegte, te vullen met jou,
,
,
————————
24-2-2014: Wat een mooi gebeuren om te zien hoe iemand zijn “thuis” vindt. Enkele woorden met een enkel beeld. En een verhaal als een ijsberg… Dank je wel, Ineke.
Ontvangen door een woord
vleugellam op verwonde aarde
sprak het onuitsprekelijke nieuw leven
enkel te zijn en toe te behoren
haar naam hervindt haar waarde
.
Aanvaard en gevonden
dienstbaar gerust en bereid
strekken tranen en handen
zich uit tussen vragen
vinden harten elkaar en
vader
.
vindt in haar zijn aarde,
,.
~~~~~~~
13-2-2014: Gouda 2014. Het jaar waarin Anna Barbara van Meerten-Schilperoort na al die eeuwen even weer tot leven wordt geroepen… Gouda zet even zijn “kroon” weer op.
Ingemetseld in het huidig verleden
staat als graffiti mijn naam op de wand
tussen alle verhalen en specie
en kruisende lijnen van gaan en vergaan
-weet ik mij herinnerd door velen
door wie mij niet herinneren kan
-lezen de tijden mijn letters en leven:
eigenheid fier, dienstbaar niet slaafs
Voor wie mij zoekt tussen de regels
ben ik meer dan een naam tussen stenen
geschreven op grijs epitaaf,
,
,
11-2-2014: Als je maar verder durft te kijken! Met dank aan @Kunstvandedag een werk van Morris Louis “Bellatrix“.
Ze is meer dan haar kleuren
staat het scheppen dichtbij
haar coloriet ademt
strijdbaar kwetsbare kracht
ze staat voor de eeuwen
die de morgen verwacht
,
Ze is meer dan haar vormen
voedt het leven zichzelf
haar vlijmscherpe pijlen
schittert sterren een streling
ze is mooi door de liefde
die verbondenheid vraagt,
,
,
—
6-2-2014: Bij een mooi werk van Kazimir Malevich, die Niels van
Donselaar mij meegaf om meer kunst op Facebook te krijgen.. “Het binnen halen van de oogst”
Mijn handen openen
het boek van de aarde
-gegeven ontgonnen
Ze lezen het koren
in aanschijn van zweet
Ik sla de granen
bladzijden open
vermaal mijn dagen
tot zemel en brood
,
tot zemel en brood
dat ik morgen eet,
,
============
31-1-2014: 28 februari opent de Goudse bibliotheek (met enkele andere initiatieven) in de Chocoladefabriek. Een oude locatie van het stadhuis, maar met name de oude locatie van de chocoladefabriek van Steenland. Er wordt hard gewerkt!!
En de historie biedt een keur aan inspiratie…
Wij smelten de letters en roeren
het mengsel tot een soepel geheel
wij gieten onszelf in regels en zinnen
met kronkels versiering dubbele lagen
roomzachte sferen, knisperend speels
Wij rijpen de dagen en wachten
tot ze stollen, behapbaar geworden
in gebonden bonbons, pagina’s praliné
hoofdstukken flikken en bundels van truffels
gaan zo in de tassen van liefhebbers mee
Verhalen van voorheen tot ongekende verten
zoetgevooisde zinnen, zinderend gespannen
odes aan alledagen en eeltige romantiek
de bibliotheek biedt alle kleuren en smaken
en is niet voor niets de chocoladefabriek,
,
24-1-2014: Wat een inspiratie deze weken! Nu weer een werk van Emil Nolde (heb ik hier eerder wat bij geschreven). Met dank aan Sophie van Steenderen.
Onder het mom
.
Het blad waarop we schrijven
spreekt meer dan onze woorden
de achtergrond veelzeggender
dan wat in de spotlights staat
De groengele schrijn van pijn
blauwe vlagen onzekere wrok
Wij zijn niet zelf onze maskers
maar zetten die samen elkaar op
2.
Schelle kleuren klinken
in schreeuwende stillevens
mijn gezichten hangen
aan roestige spijkers
vermommingen gevang
De vlinder wil zijn hulsel uit
-sla het boek maar open
zie de kleur van mijn huid,
,
,
—————–
18-1-2014: Gouda ten voete uit! Met de Sint-Jan, het stadhuis, de Kleiweg en….het licht!
14-1-2014: Ik word stil bij het zien van dit kunstwerk van Frederic Edwin Church, Jamaica 1865 (!), dat door @Kunstvandedag mijn dag kleurde . Zowel de schilderkunst als de perspectiefrijke natuur spreken mij aan. En ik herschrijf oudere woorden als kleine heuveltjes op papier of op het witte scherm..
De eeuwigheid onthullend
tekenen groengrijze lijnen de
buigende vlakken die
mens en hemel schampen
schijnbaar onaangeroerd
staat het levend steen
vragend naar tijd
en mijn verlangen
wolken schuiven schaduwen
eindige ogen vermoeden
een eindeloos begin
,
.
.
.
9-1-2014: Zo koud (in Amerika). Bij de vandaag bevroren Niagara watervallen…
Bevroren zwaartekracht
macht door macht gestild
onstopbare stromen zwijgen
het onuitsprekelijke spreekt
grandeur
maakt ons klein en
maakt ons groot
zwijgen is de stem
warmte het verlangen,
,
—–
7-1-2014: Bij een nieuwe start en vele handdrukken…
.
Ik heb een bundeltje beste wensen
waaruit ik steeds weer schenk
ballonnen vluchtige gedachten
-aandacht maakt ons kwetsbaar sterk
.
Mooie woorden met een strikje
strooi ik bij het begin van weer een even
lichter wordt de bundel bij elke wens
-door ontvangen of door het geven?
.
~~~~
30-12-2013: Bij een werk van Chaim Soutine (waarvan ik bij een ander werk ook een gedicht schreef). “Praying man”. En ik schrijf mijn persoonlijke psalm er bij….
Spreek mijn ziel de vreugde
die al zolang is gedoofd
-het gezamenlijk plezier
en onbedaarlijk lachen
Ergens sloot de schelp
in het wazig zoute water
.
Spreek mijn ziel het leven
dat al zolang is versleurd
-beweging in ontmoeting
flarden ritme, tijd en spanning
Ergens liep de kotter vast
in het wazig zoute water
.
Spreek mijn ziel het samen
dat al zolang is verdampt
-scherpen in de openheid
tot kleine uren vragen
Ergens liep de veerpont leeg
in het wazig zoute water
.
Spreek mijn ziel vertrouwen
dat al zolang is gebroken
-onbevangen kinderlijk
één leven één woord één hart
Ergens zonk het vlot
in het wazig zoute water,
.
.
=======
17-12-2013: Een bronswerk van Auguste Rodin (van de Denker) dat me deed blozen. Maar een kundig hand dat het (haar) maakte. En impressies van een beschouwer… Met dank aan @Kunstvandedag!
Kan ik het wervelend blad weerstaan
dat zich warm om mijn voeten bindt
het opengeslagen boek, dat om lezen
en herlezen vraagt?
Kan ik de twijgen bloesem plukken
die mij lokt met regenbogen geur
levende woorden, mij aan mij?
Soms is wat zich hunkerend opent
mij de schoonheid gesloten deur
Het blad wacht de toekomst
zijden verhalen voor andermans zicht,
bloembladen ontvouwen
in verre seizoenen licht,
,
,
————-
15-12-2013: Ietwat donkere kunst voor mij, maar toch boeiend. Combineer foto en gedicht. Met dank aan de Twitteraars Mark Nijman en MarcoLXIX (for an English rewriting, see here)
Barsten in het dragend steen, die eeuwen heeft getorst
die zinnen droeg in wijze woorden -dichtgeslagen dorst
Gespannen snaren zwijgen het trillen van tekst en verband
klankloos grijze ruimte mist de strijkstok -mist de hand
Verbonden in het dove, leunend op wat vergankelijk is
dooft de lucht de kaars –als enig wiegend licht
herinneren grijze walmen aan een schijnbaar stil leven
-verbonden in het duister zijn toon en vlam verheven,
,
‘
———-
10-12-2013: Bij Marcel Duchamps “Naakt daalt de trap af” (met dank aan @Kunstvandedag)….beelden stapelen zich op. Herinnering aan de toekomst…
Haar. Ieder beeld klamp ik vast
als zand in mijn holle palmen
milliseconde foto’s haarscherpe pijn
ze volgen alle beweging
momenten van liefde, verlangen
even, vastgelegd voor eeuwig
-nabeelden zijn wie ze niet zijn
Gouden kwaststreken schreden
geëtst in een vluchtig zien, jou.
Herinnering roert de fragmenten
schildert de glans van mijn dromen
vrij en verbonden
-karaat van kwetsbare trouw,
,
.
———-
2-12-2013 Onwaarheid maakt niet vrij. Dat was de zin die in mij schoot bij het zien van dit werk van Alberto Giacometti (“Nose”, 1947), op de ontbijttafel van @Kunstvandedag…. (kijk voor onze karikatuur ook zeker even hier!)
Omklemd in de kaders van elkaars denken
-kunnen we nog ontsnappen uit ons web?-
lijkt de onwaarheid grenzenloos te bevrijden
verwonden onze wapens weerloosheid
leef ik als karikatuur het beeld dat jij hebt.
.
Ontwaak onze ruimte!
breek de spijlen van onze kluis
zie mij, ken mijn naam
spreek ons waarheid
wij
breng ons muurloos thuis,
.
.
—————-
22-11-2013: Na het lezen van een krantenbericht:
In Rotterdam heeft een vrouw ongeveer tien jaar dood in haar huis gelegen. Agenten ontdekten haar stoffelijk overschot nadat bouwvakkers, die in de straat aan het werk waren, bij haar geen gehoor kregen toen ze aanbelden. Ze waarschuwden daarop de politie.
De politie zegt dat de vrouw op 74-jarige leeftijd is overleden. In de tien jaar heeft niemand haar overlijden opgemerkt. Ze is een natuurlijke dood gestorven.
—
Ik liep langs uw huis, zoals langs zo vele
struinde door uw straat, een streep in de stad
-de ramen, de stilte, ze waren niet anders
dan duizenden vensters en deuren op slot.
Uw naam zal ik nooit weten, zoals van zo vele
vast waren er mensen ooit deel van uw verhaal
-de muren, de meubels, het plafond nu getuigen
van eenzame dagen en ongehoord gaan.
Ik las een berichtje, zoals er zo vele
berichten van oorlog, ziekte en strijd
-mijn tijd stokte even, bevraagd en beschaamd
meer dan wij gaven hoop ik u liefde en samen
open deuren en ramen in eeuwigheid,
.
.
———
19-11-2013: Bij een verjaardag (in dit geval de mijne ;>) en een schilderij van Guus van Eck (hier zijn kleurrijke verzameling te vinden en te kopen)
Terwijl gracieus gewenste verwachtingen flaneren
op de boulevard van gemodelleerde tijd
ontmoet het werkelijke het grillige onverwacht
iedere dag onverdeeld in nevel en pracht
en is slechts één Hand en de jouwe zekerheid,
.
———–
.
.
13-11-2013: Via een vuurtoren van Mondriaan (door @Kunstvandedag) werd ik geleid naar Mondriaans “Grijze boom” (1911). Dit machtig mooie werk -te vinden in het Gemeentemuseum Den Haag– ging even “spreken”… (met Martin Buber in gedachte)…
Majestueus
oneindig kruisende golven
wat ik had ben ik kwijt
lucht van ademtochten
hij gaf en ik leef
tijd. Krioelende dwaalwegen naar hemel
verloren kleur
gevangen hersenspinsel
ontdekte draagkracht
de aarde strekt zich uit
de takken zijn mij lijden
mijn beeld ontwart verward
de boom is ademloos jij
omarmt in alle tijden mij
fragmenten zwijgen spreken,
.
.
——
7-11-2013: Ik sta versteld, wat een schilderij langzaam of soms heel snel kan doen in je denken en beleven. Zo makkelijk je er eerst aan voorbijgaat, zo diep het plots binnen kan komen. Ik ben blij met het werk van @kunstvandedag, die steeds weer kunstwerken aanbiedt om te proeven en te “ontdekken” ….
Zo met deze Symphony in Flesh Coulour and Pink van Whistle… En een kleine symfonie van strofen…
Zie mij zonder franje
zie mij zonder stof
zie mij mezelf zijn van binnen
zie mij nevelen in het roze
.
Kleed mij uit. En zie de schoonheid ongezien
het pastel lost op in waterig behang
mijn huid verlangt de open lucht
en jouw ogen
.
Meer dan de bloesem ben ik
als ik mijn bladeren ontvouw
meer dan een schaduw
mijn hart. Een vogel
uitgevlogen
.
Zie mij zonder
ouverture
het voorjaar voorbij,
.
.
—-
Gelezen
.
Ongelezen betrad hij mijn tuin
-de afscheiding slechts zijn kijken-
voetstappen langs braakliggende grond
en afdrukken in het verse gras
zijn hersenspinsels verwaaiden
verenlichte pluizen
.
Hij manoeuvreerde om de struiken
het zinnenstrelend coloriet waar mijn
meeldraden krullend zijn omhuld
zijn hand bevoelde het jonge blad
en zilver klinkend koel druppelde
de dauw
.
Hij las de wuivende aren
en sloot de poort
achter mij,
,
.
.
—-
Met een foto, gemaakt door Marianne. Genoten van elkaar, de zon en wind en het krakend gesuis van getuigde wieken. Kracht!
Hij wentelt de winden de stroom
en leidt het water langs geploegde aarde.
Hij vangt de storm in getimmerde wieken
en eeuwen draaiend, trotseert hij tijd.
Hij kantelt om en om
en maakt van weerstand waarde,
,
.
——————–
Sophie (van @Kunstvandedag) zette mij aan het denken, nadat ze ons “Guernica” van Pablo Picasso had voorgeschoteld….
Doof
is de tijd voor ons schreeuwen
Gesloten
ons hart voor de pijn
splinters van dromen en vrede
klevend bloedstollend de schijn
Hij smeekt
de tijd een halt
Hij smeekt
de macht te wijken
de waarheid aan het hout
geknakt gebroken woord
schuld laat zich niet verzwijgen
,
Just written (4 october 2013) for the 17 year marriage of the Over the Rhine couple, Linford Detweiler and Karin Bergquist.
Beauty, waste and wounds
paints pictures, words and tunes
a future with a promise
a future known by name
Love and whirlwinds mingle tears
lashing trees in trembling ground
no day without a past
no day without the waves
of swirling ocean running deep
a savior close, so far asleep
still woven hands of faith
still sharing sounds of grace
,
——————————————–
Bij een intrigerend werk van Tony Cragg “Stack” (1975)… voorgeschoteld via @Kunstvandedag, die weer terug van vakantie is ;>)
“en ergens gecomprimeerd
vindt u hierin een consumens
en producentenkwestie samen
efficiënt verdeeld en geplet
onbalans van maken en zijn
een kuub begin en amen”
,
———————————–
Het zal lang doorsudderen en natrillen, het FlavorFestival 2013. Ook door de kunstwerken van vader en dochter motorzaagkunstenaars, die zaterdag behalve mooie kunstwerken als een haas en een adelaar uit een stuk boom zaagden, ook dit bord maakten….
Wie een vogel in een boom ziet
ziet niet altijd een vogel in een boom,
—————————————————
Sabien Hamburger plaatste onderstaande foto (van een werk van Pablo Reinoso) op Facebook. En ik kán bijna niet anders dan een gedicht van mij erbij “plakken” .. zin en betekenis in alle dimensies…
Schuif een beetje op,
mag ik naast je zitten?
drinken van je woorden,
jouw neuriën van een lied
Mag ik delen
in jouw overkant?
de mijne zie ik niet
Schuif een beetje op,
mag ik naast je zitten?
even in jouw ogen, je oren,
misschien je hand?
ik ben je naaste
van buiten
maar van binnen zo klam
Schuif een beetje op,
naast jou voel ik
een vleug van wat ik mis
Sta nou niet op,
ik heb het koud
is er iemand die er is?
,
Bij een goedemorgen foto van Janneke Nijboer…
Met opgeheven gelaat
en tinten van vrij en open
stralen zij het licht tegemoet
weten seizoenen waarom de zomer
Wordt het onuitsprekelijke
even gezegd, een gezicht getoond
fluistert licht om recht en fier te staan
in verleden geworteld, geschoond
Waar wind en ritme ons wenken te gaan
met opengevouwen handen en blad
spiegel te zijn van oneindige waarde
onder en met
geheven gelaat
,
——————————————————
And for the English readers the translation of “Met open ogen” (= “With eyes open”)
He’s got the eyes of his mother and his days from wordless time He’s got the hands of his father and questions risen beyond voice The calluses of childhood carves his heart and skin. He lives a life next to me. In rythm, which imprisons him with force He’s got his breath from heaven horsepower in steel and clay love and needs lay sweaty streets till eyes do see, a voice sounds forth to free from guilt, our hands must reach,
Het was na middernacht. Een agent sprak de groep meisjes toe. “Jullie worden niet langer onderdrukt.” Hij moedigde hen aan te dromen van een nieuw leven. In vrijheid. Die avond waren zij bevrijd uit verschillende bordelen in Phnom Penh, Cambodja. De afgelopen tien jaar heeft IJM veel bereikt in Cambodja. Toen IJM begon, werden meisjes van net 5 jaar jong in het openbaar verkocht voor seks. Maar mede dankzij de inzet van de lokale overheden, is de gemiddelde leeftijd omhoog gegaan en zijn er nauwelijks minderjarige meisjes meer te vinden. “Het is voor de mensenhandelaren een te riskante onderneming geworden,” legt een medewerkster van IJM uit. Eerder dit jaar begon IJM met een onderzoek naar enkele bordelen. Wij ontdekten meisjes van 16 en 17 jaar die werden verkocht. Samen met de politie deed IJM op 24 april een inval. Vier minderjarige meisjes werden samen met enkele andere jonge vrouwen bevrijd. Allen krijgen nu hulp in nazorgtehuizen. IJM begint een zaak tegen twee verdachten en de politie heeft dezelfde nacht nog drie bordelen waar de meisjes uit bevrijd waren voorgoed gesloten.”
En ik voeg mijn woorden toe, bij het op slot gedane bordeel.
Zomaar twee kleine slotjes
aan het eind van een zwart verhaal
achter vale kleuren open en toe
waar een mens zich moest laten kennen
leven is soms mens zijn moe
.
Zomaar twee stukken hout
aan het eind van gesplinterde waarheid
onbetaalbaar en toch verkocht
een naam gekregen en ongehoord ongekend
vergeten en toch gezocht
.
Zomaar een kier in de dagen
waar verhalen zo gauw beginnen
in schone schijn, kastelen van lucht
maar recht zoekt mens tussen regels
worstelt, verliest, wint, juicht en zucht
.
niet zomaar een slot
maar een einde, een begin
en een leven weer terug
,
————————————————————–
Sommige schilderijen zijn anders. Pakkend, Ze tekenen een sfeer die bijna tastbaar is, herkenbaar. Tegelijkertijd wenden we ons soms een beetje af, vanwege de dreiging die er in zit. Onderstaand schilderij kwam bij mij langs via @Kunsthistorica (klik er maar eens op om het wat dichterbij te laten komen) . Woorden kwamen al gauw. ….
Jan Mankes, Woudsterweg bij Oranjewoud, 1912
Mijn ogen zijn van modder
de hemel is bevlekt
en wegen zijn mij bochten
met dreigend waas bedekt
de diepten mij een raadsel
wendingen
in verten en nabij
vage lijnen vragen mij te volgen
de mens
naar een horizon dichtbij
en zo duiken mijn ogen in het canvas
vluchten in de afstand
die ik schuilend stal
ik ben de wolken eender
duister en de druppels
ze vallen al
,
——–
Bij een foto van Harald Doornbos in Aleppo…
Hier zette ik thee
en luisterde naar vader
op een krukje dat kraakte
en putjes maakte in het tapijt
de mint hing in de lucht
ik kon de geur niet pakken
mijn handen grepen in het niets
Hier vielen woorden in brokken
klanken zo scherp als scherven
begrijpen deed ik ze niet maar
ze maakten putjes in mijn hart
mijn handen over mijn oren
en moeder troostte
we deelden zachte woorden
en tranen
van onbegrip en angst
Hier zette ik thee
en de geur werd grijs
,
Op een door @Kunstvan deDag voorgeschoteld werk van Titiaan (1511-1512) “Noli me tangere”.
Mag ik je ketenen aan mijn tasten
binden aan mijn zien en jou
toegeëigend bergen in mijn ladenblokken tijd
koesteren en voelen
het water overbruggen
Mag ik mijn tentpinnen om jou slaan
verkavelen waar jij loopt
ik klem je vast, ik wil wie mij vond niet kwijt
raken, mijn angsten ontwijken
geborgen zijn in het nu
,
—————————————————————————————————————
Waar zijn de mensen…?
Een kinderversje met handspel dat wij met onze kinderen wel eens deden, borrelde in mij op, toen ik de Franciscaner zegenbede zag en las… en dat levert weer wat woorden op.
Het versje ging ongeveer zo:
De handen met de palmen tegen elkaar
De vingers verstrengelen op de bovenkant van de handen
Bij “toren” de twee wijsvingers tegen elkaar leggen
Dit is de kerk en dit is de toren
De handen nu zodanig omdraaien dat een leeg kommetje te zien is
maar waar zijn de mensen die erin horen?
De handen met de palmen tegen elkaar
De vingers verstrengelen binnen de handen
Bij “toren” de twee wijsvingers tegen elkaar leggen
Dit is de kerk en dit is de toren
De handen nu zodanig omdraaien dat er acht vingers te zien zijn
Dáár zijn de mensen die er in horen!
Ik maak er maar van:
Dit is de wereld en dit zijn de woorden
maar waar zijn de mensen die doen wat ze horen?
Wij zijn de wereld en wij zijn de woorden,
hier wachten mensen op daden en oren!
,
(verzin zelf maar passende gebaren )
——————————————————————
Ik ben niet zo van de Cantaten, maar wel van de woorden. Theo wees me op BWV 125 “Mit Fried und Freud geh Ich dahin” de cantate van Bach, die de de woorden bezingt van Simeon die wachtte op de komst van de Verlosser. Zodra zijn ogen zagen, verdween de angst….
Een niet al te poëtische vertaling van deze Cantate:
Met vrede en vreugde ga ik heen
de weg die God mij wil
Getroost is mijn hart en zin
gerust, verzacht en stil
Zoals God mijn stem verhoorde
is de dood mijn slaap geworden
Ook wanneer mijn ogen breken
zal ik U, mijn trouwe Heiland, zien
Wanneer het leven vervalt, vergaat
nog valt mijn hart en hopen niet
Mijn Jezus ziet mij in mijn sterven
en laat mij niet door lijden gaan
Wonderlijk een hart
niet bang voor het gehate graf
en pijn van dood
Dat maakt Christus waarachtig
zoon van God, de trouwe Heiland
voor wie op zijn sterfbed reeds
de hemel proeft met gegeven Geest
Omdat U Heer, mij toonde
dat in vervulde tijd , volhard geloof
het heil des Heren is gekomen
En mij heeft laten weten
dat in Hem, verheven God
en Schepper van alle dingen
wij ontvangen Leven en Heil
de mensen troost en deel
Uw redder van het verderven
in dood en ook in sterven
Een onbegrijpelijk licht vervult
de hele aarde
aanhoudend krachtig is te horen
wie gelooft, zal behouden worden.
Onverarmde schat van het goede,
zó gaan wij Hem ter harte
Toorn en vloek op Zich op geladen
wordt de wereld weer genade
Het overwinningsteken verrezen
en ieder gelovig gemoed
wordt in genade welkom geheten
Hij is heil en zalig licht
om de heiden die U niet kent
te verlichten en te weiden
Hij is van jou volk Israel
de prijs, de eer,
de vreugde en geluk.
—————————————————————-
Voorgeschotelde @Kunstvandedag. Woorden bij een werk van Henri Rivière ….
Bindingen
Constructies stalen de werkelijkheid
De rondingen werden lijnen
De hoogtes lonkten begaanbaar
en met waarheid als waarachtigheid
spraken dichten vergezichten
,
Moeren bouten realiteit
Het bestaan stroomt langs als
bindingen en kruisende banen
interpretaties talen de werkelijkheid
en wolken schuiven onverstaan en
,
onuitsprekelijk gedreven
,
—————————————————
Je zei
.
Je zei
ik zie jou
en ik zag mij
in jouw ogen
en schitterend
de klanken hemel
en open
Je zei
Ik hou van je
woordeloos
terug tot leven
ontelbare splinters
een thuis
en gegeven
,
(5-1-2013)
29-10-2012 Bij het Derde pianoconcert van Rachmaninov, uitgevoerd door Valentina Lisitsa en het Rotterdams Philharmonisch Orkest afgelopen weekend in de Doelen. Dank dat jullie ons mee lieten “lezen”…
Via Facebook een foto gezien van Cabo Fisterra (het einde van het land, lands end) een Spaanse locatie in de contreien van de Camino (Santiago de Compestella). En woorden toegevoegd…
Wegstervende stappen de
wandeling lijkt ten einde
raad
door nuances en avondrood omlijst
wat tijd en terminaal lijkt
zwart-wit bestaat
uit tinten
licht brekend op de ogen
raakt
het lijnenspel binnenin
perspectief
kijkt dieper dan weidsheid
en stilte is stem
begin
,
Goede Vrijdag 2012. Gisterenavond een indrukwekkende Matthäus Passion gehoord in de Doelen o.l.v. Yannick Nézet-Séguin. Richt het hart en maakt stil …. en schenkt een paar woorden.
Op de steen de laatste strofe van de Matthäus (1 keer erop klikken voor een leesbaar beeld). Zo de stilte in te gaan…
Het verhaal opnieuw verteld
steeds een bittere traan
een steen schuift voor het beeld
droom vervlogen vergaan
machteloos de almacht?
waarheid van glazuur ontdaan
belofte omwikkeld, de kaarspit dooft
zo de stilte in te gaan,
—————————————————————————-
Zaterdagavond 31 maart. In de Doelen speelde het Rotterdams Philharmonisch orkest o.a. de Tallis Fantasia van Ralph Vaughan Williams. Voor mij nog onbekend, maar werkelijk genieten. Een Fantastisch muzikaal schilderij.
Ik schreef het volgende gedicht, en als je een impressie wil hebben van het muziek stuk, klik even op het filmpje.
TALLIS FANTASIA
,
Hij schetste de groene heuvels
grijsblauwe waterlopen
die de dalen begaan
de geschiedenis schrijft tonen
in veelkleurigheid van kostuum
de dichter knielt zijn zinnen
zoekt zijn schepping
in bewegingen van het land
en dromen als vogels
schrijven lijnen in feeëriek tableau
glooiend graan
bloesemende struiken
natie, vlag en mensenhand
ever abiding memory
paraderend op hun verhaal
de oogst is dag en samen
zwoel verwaaide melodie
,
, , Niet geschreven. Wel gelezen. En het geeft te denken.
Op deze pagina zal ik af en toe was gedachten, statements, versjes droppen, die nog nat van de verf zijn en nog kunnen afgeven. Die dus ook nog eens een ander likje verf kunnen krijgen. Vers geschreven, maar misschien nog niet eetbaar. Misschien wel al om op te reageren!
Op de blog van Paul Abspoel stond een mooie bast. En ik schreef daarbij:
Dag Rob, bij Mahler 4 ‘hoor’ ik de klanken bij je dichtregels. Woon nu in Groningen, ben meer dan 200 x in de Doelen geweest – weemoed – dankbaarheid. Dank voor weer dit prachtige gedicht.
,
,
He’s got the eyes of his mother
Breekt wat braak ligt open 
Mooie site Rob, doe zo voort, ik lees graag jouw hersenspinsels!
Dag Rob, bij Mahler 4 ‘hoor’ ik de klanken bij je dichtregels. Woon nu in Groningen, ben meer dan 200 x in de Doelen geweest – weemoed – dankbaarheid. Dank voor weer dit prachtige gedicht.
Wat knap is dit weer