En daar zag ik een waar houten circus oprijzen aan het begin van de Kleiweg in Gouda…
Mijn verleden schrijf ik zelf
in wat ik vertel of verzwijg
stenen dragen vaak verlangen,
om herinnering in het nu te zijn
.
Uit de tegels van gisteren
rijst een staketsel
van lijnen en kleur
een houten raamwerk
van wat gaat komen
kwetsbaar silhouet
naar morgen een deur
.
Geschiedenis bouwen we zelf
in waar we naar reiken
of links laten liggen
gewoon maar
verdwijnen
in altijd in
sleur
.
Waar het bruist leeft de aarde
is leven veranderen
en timmeren we vandaag
waar we morgen metselen
andere kleden
voor de straat
en elkaar,
,
,
,
Breekt wat braak ligt open 
Schitterend en zo veel vertellend.
Bewonderenswaardig hoe je bij het zien van een bouwwerf zo’n mooi diepzinnig gedicht kan maken