Symfonie van wit (5. Im Tempo des Scherzos)

Het laatste poësymfoniedeel in enkele maten. Bij werk van James Whistler.

Wild herausfahrend

Om mijn vleugels uit te vouwen

en de stormen te bevoelen

meegedragen over zeeën

op thermieken

verder dan mijn zien of denken

vliegen en vertrouwen

golfspatten voelen koud

zoute druppels schrijnend leven

om aangeraakt te worden

door de wolken door oneindig

aangeraakt te worden door jou

Langsam

zienderogen staar ik in ongeziene vertes

over grenzen groene wouden

verder dan de tijd

de vensters die mij scheidden

de wereld knipoogt open

de bloesem op mijn wang

ik maak mij op.  Vitrage

wappert zachtjes

in de wind

Allegro energico

De lucht -mijn adem- zindert

door warme zonnestralen

regenbogen palet van kleuren

buigen zich door de kwasten

-mengen melancholie en tint

mengen zich tot mij

een samenbindend wit

Langsam

En ik sta op en geef me over

aan de handen van de schilder

aan jouw ogen op het doek

craquelé van canvas dromen

gebroken wit -de dagen

zijn mij leven en genoeg,

,

,

 

Symfonie van wit (4. Urlicht)

Het vierde deel van de poësymfonie bij werk van James Whistler.

Ingetogen

zilverbruin dons

ligt glanzend op jouw haar

rustend op gebroken wit

zijn jouw lokken

passie in stilte

danszaal van het licht

. 

Vloeiende wending

spindraai tango

stilleven lijn

van omhelzing tot open

promenade passen

van wezen

van worden

en te worden verleid

.

Het verleden voorzegt

de herfst in de zomer

en door het mysterie

te worden gekend

 .

Het krinkelend licht

van het eerste woord

schijnt nog steeds

door wie jij bent

-resoneert door lijf en leden-

kom wind!

kom wereld

en kom tot leven

wees wie je bent

in waarheid verweven

kom van je doek en

word weer begin,

,

,

 

Symfonie van wit (3. In ruhig fließender Bewegung)

Het derde poësymfonie deel bij het werk van James Whistler…

Golven van verbloemend linnen

echoën rimpels in maagdelijk wit

flarden vleugels waaien binnen

trouw de hemel, liefde ‘n gedicht

 .

‘s morgens

klinken de zinnen heser

’s middags

openen twijfels het zicht

mens zijn is niets zeker weten

loof loopt uit en zoekt het licht

 .

Golven van herwonnen wonder

dat ik weer vond, wat was verhuld

cello’s dragen donkere deunen

telkens weer een lonkende schuld

 .

Krinkelend wit omsluit mijn hart

mijn liefde loopt een hoofdstuk voor

mijn leven kleurt het blanco blad

verlangen scheidt mij van decor

 .

‘s avonds

klinken beloften als vertier

’s nachts

openen dromen het zicht

ontworteld mens zijn is slechts sier

na het plukken valt het licht,

,

,

 

 

Symfonie van wit (2. Andante moderato)

Het tweede deel van de poësymfonie bij het werk van James Whistler.

Andante moderato (Sehr gemächlich. Nie eilen)

De plooien

van blank

gebloemde gordijnen

rusten

dicht

bij onze voeten

-de decoratie

van onzichtbaar-

wij scheiden

de waarheid

te dichtbij

.

Ongezien

hoe tergend traag

de tijd

zich tussen ons

ontvouwt

zo divers

de wijzers

wij

toch samen

rafels aan

het klokkentouw

.

klokken luiden

ons in

en uit

in golven

van ik en jou

en ik

-die ooit

besloot besluit-

ik worstel met

de witte koppen

van de trouw,

,

,

Symfonie van wit (1. Allegro)

Een tijdje geleden kreeg ik het schilderij van James Whistler “Symphony in white“op mijn scherm (met alweer dank aan Sophie). Mijn interpretatie van het symfonische aspect van het werk wil ik graag in vijf gedichten terug laten komen.
Ik noem ze te samen een “poësymfonie”.

Het eerste deel is de Allegro maestoso.

Met wit ontblote tanden warmt

het opgejaagde wild

de voeten van haar schoonheid

gevelde kracht, ontvreesde vacht

met wild gestolde blik

 .

De zomen van haar kanten jurk

op ooit zijn wilde haren

seizoen al weer seizoenen her

gewoonte slijt en sluit de tijd

een horizon te staren

 .

In de mist van vraag en verlangen

hangt bloesem als geduld

waar stuifmeel al verwaait

en waarheid de waarde verraadt

blijft steeds iets onvervuld

 .

en in het wit verstrikt,

,

,