Piëta -1

Enkele kleine gedichten geschreven bij de gecomprimeerde smart van de veelvormige “piëta” .

Piëta (Italiaans: pietà, wat ‘compassie’ of ‘piëteit’ betekent) is in de kunst de benaming voor een afbeelding of uitbeelding van de dode Christus vergezeld door Maria of engelen. Het kan een schilderij of een beeld zijn.

De meest voorkomende vorm is die van de dode Christus op schoot bij Maria.

Bij de Piëta van Vincent van Gogh (geschilderd naar een werk van Delacroix)…

De oogleden gesloten

ontvaderd en ontzoond

de tijd blind en ongezien

wellen tranen

tussen doffe randen

het vergeelde avondrood

.

zien doet pijn

niet de nagels

maar al die handen

en de werkelijkheid

proeft als afstand

-zout,

,

,

,

 

 

 

Read Full Post »

Daar ben je – de bundel

Vandaag is het zover. Vanaf vandaag is mijn eerste dichtbundel te verkrijgen bij Jongboek. (Boekhandels kunnen hem aanschaffen via het Centraal Boekhuis, of via mij).

Een bundel waarin ik bij schilder- beeldhouw- en fotografiekunst woorden schreef. In de kunst ontdek je de kunstenaar, maar in het zien ontdek je ook iets van jezelf..

Daar ben je ….

 

 

 

 

 

 

 

 

Read Full Post »

Nog even

Dwars door alle drukte van het dagelijks werk, gezinsbewegingen, een dichtersavond, stadsgedichten, harde regens, warme dagen en korte nachten, gaat het er van komen. Mijn eerste dichtbundel “Daar ben je” .

Poëzie bij kunst van alle tijden. Zowel oude meesters als kunstenaars van nu. Een serie namen, waar ik fier op ben, dat ik werken van hen mag publiceren met een gedicht van mij ernaast: Claudia Huft, Kees van de Ven, Cécille Hessels, Dietske van Winkelhoff, Wouter Stips, Paul Abspoel, Lotta Blokker, Jook Verschoor, Maaike Hoonhout, Lotte Teusink, Ismay Kaiser, Heleen Janssens, Hester Nijhoff en Marleen B. Berg.

De proefdruk (via Jongboek) zag er goed uit. 🙂 Nog even dus…. maar zó ziet hij eruit!

Metgezel

.

Woorden zijn mij metgezel

ze dromen mij

              de wegen wakker

ze wekken mij

              de dag voorbij

ze lopen mee

op spoor van luister

vederlicht

in stralend duister

een ongehoord gesprek ….

 

.

.

.

.

 

 

Read Full Post »

De reling

Vandaag hangt “de Schreeuw” van Edvard Munch in het vanGoghMuseum. Binnenkort opent de tentoonstelling.

Maar de stilte schreeuwt al. De hemel golft al…

En niemand houdt de reling vast

stil staand in de vaart van alle dag

blauwgroen is het uitzicht de verte

koud is de pijn een voetstap dichtbij

we kijken, aanschouwen de golven

het zout slaat ons niet op de huid

.

iemand verscheurt

met zwijgen de stilte

de horizon onder de baren

van een schrijnende hemel

naast de reling de diepte

aan ontzetting gekluisterd

-wanneer wordt de wanhoop

tot leven geluisterd?

,

,

Read Full Post »

Heschel, zand en ’t strange

Om ook even de aandacht te vestigen op enkel nieuwe bijdragen op mijn andere blogpagina’s. ..
In de vakantie las ik A.J. Heschel en vond o.a.

Er zijn uren die vergaan en uren die opgaan in onvergankelijkheid

In de veelheid van inspiratie heb ik hierop twee gedichten geschreven. Mijmeringen bij het zand in een zandloper en het zand op het strand… met twee bijzondere schilderijen.
De twee gedichten staan volgend op elkaar op mijn pagina “VersGeschreven“.

,

,

 

Read Full Post »

Licht schilder ik hem

Sophie van Steenderen zette een foto van een post-impressionistisch werk van Henri de Toulouse-Lautrec op @Kunstvandedag.  Een portret van Vincent van Gogh. Het pastel bleef hangen. Ik verdiepte me even in de vriendschap tussen Vincent en Henri en woorden vonden elkaar.

Het open venster schildersdoek

gespannen op het raam

van onbereikbaar dichtbij 

mens die ruimte en zichzelf zoekt

licht in kleur en koren

liefde om te mogen zijn

.

Ik schenk hem zijn waarde

uren vriendschap het glas

en het gebrek

dat we doorzichtig delen

weerschijn van warmte

detentie in verlangen

. 

Samen zijn we elkaar en

het canvas onze stervende stem

zon zonder stralen

donker de wortels

maar levend en licht

schilder ik hem,

,

,

Read Full Post »

In de voederbak

Een tweejaarlijks terugkerend gedicht. Stro, de herinnering aan de zon van de zomer. Waarop de tijd werd geboren. Het kriebelt en prikt in de kleren van vandaag.

een kind dat brood zal zijn

In het stro een

warmte die zal omhullen

Bij het water

een kind dat lessen zal

dorstende harten vullen

.

Vreugdevolle verbazing

draagt overwinnend verdriet

komen is een keuze

gaan kost hem levenslang

In deze geboorte

vieren we het sterven

in het oplichtend duister

klinkt wees niet bang

.

zien we wat we niet begrijpen

zingen we een kindje

blijvend klein en teer

(grandeur in zwakte verloren)

opent het scharnier

van onze dakloosheid

zien we in het harde stro

de opstanding geboren,

,

,

Read Full Post »