Een god van stof? (psalmoïek 106)

Tijd om weer enkele psalmoïeken te publiceren. In Psalm 106 wordt  stilgestaan bij het verleden – en hoe “schommelend” die was. Na mooie ervaringen wilde men een god voor in de broekzak. Het gevoel van afwezigheid duurde te lang. Te lang om wakker te blijven… (dan maar een Kalf).

In de droogte alleen

herinnering

aan de voedende arm

de aanvaardende stem

,

In de dorst alleen

de hunkering

naar gelest te worden

ongeacht de bron

,

In de schemering

als de vlammen lijken gedoofd

bouw mij het onbegrijpelijk oneindige

in vast herkenbare vorm

om aanwezig te worden

-geloofd

,

In de honger nooit

bevrediging

na de ons eigen gemaakte waan

,

Wek ons,

ontkalf ons

laat ons genade

in ons onverstaan,

,

,

,

 

 

 

Read Full Post »

Het fotoalbum van verdwenen beelden (psalmoïek 105)

Soms zijn het slechts herinneringen aan een stem.  Soms blijft de stem op de boekenplank staan en vangt onze doofheid als stof.
Psalm 105 is een verzameling herinneringen aan de trouw van de Ene.  En zijn roep…

(met een voorbewerking van een vlinder aquarel van Joke van de Klift)

(en muziek van Sumie “Midnight Glories”)

 

Het fotoalbum van verdwenen beelden

staat stof te worden in de kast

dromen, hunkering en hopen

het geheugen is de waarheid

vaak tot last

 .

Als ik het boek open

vouwen dunne vleugels tevoorschijn

die geruisloos ontsnappen in het heden

flarden verendons raakt mijn huid

en woorden rusten haast onvoelbaar

op iets van binnen dat enkel

jij mocht betreden

.

Bladeren ontvouwen

om licht te kunnen vangen

en adem te bevrijden

al licht

te verlangen

. 

De zachte vleugelslag

opent de herinnering

naar een weg die ik ooit ging

of hen voor mij 

kwartiermakers van echo’s

dromen, hunkering en hopen

-de herinnering aan aanwezigheid

vouwt het leven open,

,

,

 

Read Full Post »

De stormen van ons zoeken (psalmoïek 104)

Psalm 104 biedt een boeiend palet van kleuren en sferen, die de grootsheid van de Ene schildert. En die schildering vindt woorden, waar ze mij raken…in flarden..

Is de dag door u gesproken?

Binnen een oneindige kosmos, eindeloze tijd

zoeken wij de ritmes,

het metrum

-wachten

als houvast tegen vergetelheid

.

Is het duister door u gesproken?

In de heimelijkheid van het ongezien

struikelen we

over de droogte

waar ons kleurvol toevertrouwen

tot een vaalgrijs verschiet

.

Toch

vergezichten watervallen

stromen

naar het uitzichtloze dal

.

Onbegrijpelijk het begrijpen

ontoereikend het helderste woord

maar u wortelt in ons bestaan

heeft de gebroken stilte gehoord

.

Wandel op de stormen van ons zoeken!

Wees de stem die leven wekt!

-vinden wij de grootsheid

in verwonderen

en daarin u,

die ons het licht weer zegt,

,

,

Read Full Post »

Weeft een nest (psalmoïek 103)

Psalm 103 spreekt van de Ene, die mij kent. Die mij beter weet dan ik.
Die onze verhalen kent…. en toekomst wenst.

(Luister ook even naar Trijntje Oosterhuis onder het gedicht)

In het geheugen geëtst

kleven woorden als klitten

aan alle deuren

alle weg

het boek van toen is dicht

maar lekt nog druppels pijn

op iedere dag

trekt zijn strepen

twijfel en tranen

op ieder vergezicht

.

moeders die amper moeders

vaders die amper vaders

konden zijn

vleugels die geen luchtstroom voelden

ouder worden zonder kind te zijn

.

toch smelt het stof

doorbreekt U de tijd in mij

waait het gruis van de boeken

weeft een nest

van gebroken en gebarsten twijgen

.

spreek mij vrij van het verleden U

die toekomst in mijn vleugels legt,

,

,

 

Read Full Post »

Opgetild en neergesmeten (psalmoïek 102)

De diepe pijn van de schrijver van Psalm 102 is tussen de regels door te snijden. Zijn vragen en overgave aan de Eeuwige ook…

Ik zoek uw stem tussen ruïnes

brokstukken woorden van weleer

ik zoek mijzelf in koude kerkers

opgetild en neergesmeten

door wie mij nu de stilte steekt

ik snijd mij aan de vele splinters

en ben mijzelf een scherpe scherf

 .

van kleurig glas in loden ramen

dat verlicht de zon vertelt

verhaal van bloesem en van bloei

verschoven stenen die toch muren werden

ik zoek in barsten eenzaamheid

 .

Tranen doordrenken mijn vragen

mijn antwoorden deden verdriet

wij zijn elkaars kleren

maar dragen elkaar niet

. 

U schittert in de glinstering van mijn geheugen

van het licht dat kaatst op het natte mos

dat ligt op open boeken stenen tafelen

te zwaar voor mij, het goud vermorst

laat mij niet onder mijzelf bezwijken

laat ons verlangen elkaar bereiken!

op de toekomst rust uw oog,

,

,

 

 

Read Full Post »

Met vaste hand (psalmoïek 101)

Over de drempel van een hondertal… Psalm 101 schept mij het beeld van iemand die de eer van God aan het hart gaat. Iemand die dat licht op alle plekken wil laten schijnen. Hoe lastig ook…

Met vaste hand

en een lied

De knop ontvouwt zich

aan dag en dauw

leven ontspruit

aan geschoffelde aarde

kleur tekent zich af

tegen het grauw

van wat was

ik

snoei de bomen

hark het vergane

veeg de bladeren

en zaag de takken

die de zon zoeken

en haar verbergen

tegelijk

ik wied het onkruid

bind de stengels

voed en sproei

ontgin de grond

en zaai de aarde

met toekomst en

u

bent de stem

die klinkt uit het ruisen

woorden die telkens

ontluiken en groeien

tot onze

tuin ons gezicht

aarde onder nagels

modder op de knieën

al

in mijn zien

komt u aan het licht,

,

,

 

Read Full Post »

In hem geheid (de grond waarop ik sta)

Drie jaar geleden schreef ik deze “psalmoïek 54”. Als aanloop tot nieuwe psalmoïeken (het zal weer eens tijd worden!) zet ik dit weer even voorop. Maar nu vergezeld van Zeeuwse kunst van Margôt Bierens, die vorig jaar exposeerde in Waterlandkerkje.

Mocht je wat Opwekkingsliederen kennen, dit gedicht is te zingen op de wijze van nummer 670 “Op Hem rust mijn geloof” 🙂

De grond waarop ik sta

niet altijd Zeeuwse klei

mijn voet zakt soms

in zuigend slik diep weg

De stenen die ik droeg

de vragen die ik vroeg

heilig huisjes breken

diep in mij

.

Wat een genade

een spanning ontlaadde

te weten dat aarde

in hemels hand is

en dat ons geploeter

gezucht en gefoeter

gehoord gezien

bij iemand die ons mist

.

Gegleden op de trouw

gebroken woord dat steekt

een opgeworpen wal

die afstand schept

Komt ooit mijn hart weer los

reserves opgedroogd

bestaat de band nog

die zo licht niet breekt?

.

Wat een ontspanning

gekende vergeving

geloven beleving

vrij van verwijt

Herwonnen blikveld

gevonden ontmoeten

in medeschepsel zijn

in Hem geheid,

,

,

Read Full Post »