Met haar stilte (psalmoïek 108)

Bij psalm 108, waarin de dichter de zon wil wekken met een lied… uiteindelijk de aanwezige afwezige wekt met een vraag om hulp … en de hoop  gewekt wordt..

Ik geef toon en klank

aan die ene die allemaal is

die alle melodie en mijn stem is

die de stilte in de wolken

‘t ruisen van het water

en kwaststreken wind

in de bladeren is

 .

ik zing en zwijg

de kleine lappendeken die hij groot is

van namen die we geven

tweedehands -een beetje eigen

 .

ik beklink de hoop

na de dagen die we verloren

de herkenning die we wonnen

ik betoon de afwezige aanwezigheid

met stilte

 .

met haar stilte

kunnen we alle geluid aan,

,

,

,

 

Om in te wonen (psalmoïek 107)

Psalm 107 …. hoe vertrouwen op het onbekende in het onbekende ongekende rust kan geven …

 

.

Dorre vlaktes dankbaarheid

voor iedere kruimel

een hand gevuld

bloeiend kruid

het verdwaalde koren

voedend leer jij mij geduld

. 

Wie mijn zuchten

hoort – ze huisvest

meer dan broodheer

zal hij zijn

zich ontfermen doet hij

doet mij schuilen

in de woning van mijn worden

genade zal mij vrijheid zijn

 .

Uit mijn angsten

uit mijn dorst

uit de dove

onrust -die mijn hart verdort

uit onstilbaar het verlangen

eigen wijsheid van mijn ziel

jij wenkt mij naar de bronnen

oase van een lovend lied,

,

,

,

 

Een god van stof? (psalmoïek 106)

Tijd om weer enkele psalmoïeken te publiceren. In Psalm 106 wordt  stilgestaan bij het verleden – en hoe “schommelend” die was. Na mooie ervaringen wilde men een god voor in de broekzak. Het gevoel van afwezigheid duurde te lang. Te lang om wakker te blijven… (dan maar een Kalf).

In de droogte alleen

herinnering

aan de voedende arm

de aanvaardende stem

,

In de dorst alleen

de hunkering

naar gelest te worden

ongeacht de bron

,

In de schemering

als de vlammen lijken gedoofd

bouw mij het onbegrijpelijk oneindige

in vast herkenbare vorm

om aanwezig te worden

-geloofd

,

In de honger nooit

bevrediging

na de ons eigen gemaakte waan

,

Wek ons,

ontkalf ons

laat ons genade

in ons onverstaan,

,

,

,

 

 

 

Het fotoalbum van verdwenen beelden (psalmoïek 105)

Soms zijn het slechts herinneringen aan een stem.  Soms blijft de stem op de boekenplank staan en vangt onze doofheid als stof.
Psalm 105 is een verzameling herinneringen aan de trouw van de Ene.  En zijn roep…

(met een voorbewerking van een vlinder aquarel van Joke van de Klift)

(en muziek van Sumie “Midnight Glories”)

 

Het fotoalbum van verdwenen beelden

staat stof te worden in de kast

dromen, hunkering en hopen

het geheugen is de waarheid

vaak tot last

 .

Als ik het boek open

vouwen dunne vleugels tevoorschijn

die geruisloos ontsnappen in het heden

flarden verendons raakt mijn huid

en woorden rusten haast onvoelbaar

op iets van binnen dat enkel

jij mocht betreden

.

Bladeren ontvouwen

om licht te kunnen vangen

en adem te bevrijden

al licht

te verlangen

. 

De zachte vleugelslag

opent de herinnering

naar een weg die ik ooit ging

of hen voor mij 

kwartiermakers van echo’s

dromen, hunkering en hopen

-de herinnering aan aanwezigheid

vouwt het leven open,

,

,

 

De stormen van ons zoeken (psalmoïek 104)

Psalm 104 biedt een boeiend palet van kleuren en sferen, die de grootsheid van de Ene schildert. En die schildering vindt woorden, waar ze mij raken…in flarden..

Is de dag door u gesproken?

Binnen een oneindige kosmos, eindeloze tijd

zoeken wij de ritmes,

het metrum

-wachten

als houvast tegen vergetelheid

.

Is het duister door u gesproken?

In de heimelijkheid van het ongezien

struikelen we

over de droogte

waar ons kleurvol toevertrouwen

tot een vaalgrijs verschiet

.

Toch

vergezichten watervallen

stromen

naar het uitzichtloze dal

.

Onbegrijpelijk het begrijpen

ontoereikend het helderste woord

maar u wortelt in ons bestaan

heeft de gebroken stilte gehoord

.

Wandel op de stormen van ons zoeken!

Wees de stem die leven wekt!

-vinden wij de grootsheid

in verwonderen

en daarin u,

die ons het licht weer zegt,

,

,

Weeft een nest (psalmoïek 103)

Psalm 103 spreekt van de Ene, die mij kent. Die mij beter weet dan ik.
Die onze verhalen kent…. en toekomst wenst.

(Luister ook even naar Trijntje Oosterhuis onder het gedicht)

In het geheugen geëtst

kleven woorden als klitten

aan alle deuren

alle weg

het boek van toen is dicht

maar lekt nog druppels pijn

op iedere dag

trekt zijn strepen

twijfel en tranen

op ieder vergezicht

.

moeders die amper moeders

vaders die amper vaders

konden zijn

vleugels die geen luchtstroom voelden

ouder worden zonder kind te zijn

.

toch smelt het stof

doorbreekt U de tijd in mij

waait het gruis van de boeken

weeft een nest

van gebroken en gebarsten twijgen

.

spreek mij vrij van het verleden U

die toekomst in mijn vleugels legt,

,

,

 

Opgetild en neergesmeten (psalmoïek 102)

De diepe pijn van de schrijver van Psalm 102 is tussen de regels door te snijden. Zijn vragen en overgave aan de Eeuwige ook…

Ik zoek uw stem tussen ruïnes

brokstukken woorden van weleer

ik zoek mijzelf in koude kerkers

opgetild en neergesmeten

door wie mij nu de stilte steekt

ik snijd mij aan de vele splinters

en ben mijzelf een scherpe scherf

 .

van kleurig glas in loden ramen

dat verlicht de zon vertelt

verhaal van bloesem en van bloei

verschoven stenen die toch muren werden

ik zoek in barsten eenzaamheid

 .

Tranen doordrenken mijn vragen

mijn antwoorden deden verdriet

wij zijn elkaars kleren

maar dragen elkaar niet

. 

U schittert in de glinstering van mijn geheugen

van het licht dat kaatst op het natte mos

dat ligt op open boeken stenen tafelen

te zwaar voor mij, het goud vermorst

laat mij niet onder mijzelf bezwijken

laat ons verlangen elkaar bereiken!

op de toekomst rust uw oog,

,

,