Een schildering van even (…… de vluchtigheid van wij)

Aan een werk van Wassily Kandinsky koppelde ik de woorden die ik schreef in een concertgebouw. Koffie voor aanvang van het concert… verbinding in luister en compositie…. afstand achteraf. (klik maar eens op dit werk om de compositie te “ondergaan”)

Daar zitten we weer

de wanden echoën stemmen

“Één koffie, alstublieft”

“U stond zo gezellig… Niet samen?”

en de schilders spannen hun linnen.

Mensen chique verpakt

voor een soiree speciaal

gekleed voor het toonkleurenpalet

en even zitten we samen voor dezelfde

ezel.

Het is de zaal die ons verbindt

een paar uur en luttele minuten

zijn we samen deel

van wat ons overstijgt.

Even stilleven

-meesterhanden-

even horen we

bij elkaar

en luisteren de instrumenten

naar ons gedempt gekuch

en schuiven we

delen we elkaars adem en even

is zo voorbij en buiten

 ,

passeren we elkaar ongekend

en anoniem

hetgeen we steeds nog waren

onversmolten maar geraakt

nog ongestemd ontweven

,