Bij een werk van Dietske van Winkelhoff (“Verwachting”)…
De stenen van gisteren wachten zich mos
over bevroren verleden onder vaalwitte zon
Herinneringen versmelten in kleuren van nu
en altijd. Morgen
verdrinkt het verlaten silhouet. Vergaan blad
drijft slechts op genade van het water
en geheugen
.
De hand van begin schildert alles doorweven
zichzelf. In transparant koningsblauw
openen beloftes vensters en verten
adem en ruimte. Leven
en luister vervullen het vaag verlangen. Handen
vol verwachting zijn de tentstokken
van morgen
,
Breekt wat braak ligt open 
Echt een doordenker.